Od czasów antycznych obszar zaludniany przez koczowników (m.in. Scytów, Sarmatów, Hunów i Pieczyngów). Na ziemiach kałmuckich uformowało się państwo Chazarów, silnie oddziałujące na historię Azji i Europy. Od XIII wieku panowała tu Złota Orda. Etnicznie Kałmucy są potomkami zachodnich Mongołów z Dżungarii, którzy pojawili się między Donem a Wołgą w XVII wieku. Kiedy urośli w siłę i zabrakło im pastwisk, zaczęli migrować na stepy Syberii Zachodniej, należące do imperium rosyjskiego. Kałmucy zachowali się racjonalnie, składając hołd carowi, ale zachowując Chanat Kałmucki, świadcząc Moskwie usługi militarne, m.in. walcząc z Tatarami krymskimi i kubańskimi, Kazachami, Turkmenami i kaukaskimi góralami. Kałmucka kawaleria pojawia się także w relacjach z XVIIi XVIII-wiecznych wojen Rosji z Turcją, Szwecją, Polską i Persją.
W XVIII stuleciu w imperium rozpoczął się proces tłumienia władzy lokalnej, zaczęła się kolonizacja rosyjska, degradacja feudalnej elity kałmuckiej oraz carska ingerencja administracyjna w rządy lokalne. Podobnie jak w innych regionach osadzano tu tysiące rodzin kozackich, nasilając rusyfikację Kałmuków. Wtedy ci, a był rok 1771, podjęli dramatyczną decyzję o opuszczeniu swych ziem i przeniesieniu się do Azji Środkowej. Exodus 170 tys. Kałmuków zmienił się w tragedię, bo nieliczny naród stracił w drodze ponad 100 tys. ludzi oraz swój inwentarz, najważniejsze dziedzictwo koczowniczego ludu. Tak upadł Chanat Kałmucki, o czym formalnie przesądził dekret carycy Katarzyny II. Pozostali Kałmucy nadal służyli w armii carskiej, zapisując się chlubnie w wojnie napoleońskiej. W roku 1812 walczyły z Francuzami trzy pułki kałmuckiej kawalerii.
"Flourishing Kalmykia!" 1980 🌈 pic.twitter.com/6TbimVe0i3
— LadyIzdihar (@LadyIzdihar) June 4, 2023
Subskrybuj
