Wielu komentujących wystawę zatytułowaną „Nasi chłopcy. Mieszkańcy Pomorza Gdańskiego w armii III Rzeszy”, zorganizowaną przez Muzeum Gdańska, nawet jej nie zobaczyło. Wystarczyła im sama tematyka i tytuł projektu. Co do tematu, to sprawa jest powszechnie znana, ale jakby wstydliwie od lat skrywana. Jak obliczają historycy, ponad 400 tysięcy Polaków z Pomorza Gdańskiego, Wielkopolski czy Górnego
Nieżyjący już kanadyjski aktor Leslie Nielsen stworzył ikoniczną dla filmowych komedii postać policjanta z brygady specjalnej Franka Drebina. Nielsen posmakował bycia gwiazdą, dopiero będąc po sześćdziesiątce. Jego świetne role nadętych bubków (grywał różnych ważniaków, od generałów idiotów po imbecyli prezydentów) podbiły serca widzów na całym świecie. Teraz rolę jego syna Franka Drebina juniora zagrał Liam
Takie pytania rodzą się zapewne w wielu głowach widzów filmu „Drugi akt”, który niedawno miał w Polsce swoją premierę. Francuskie komedie mają u nas zasłużoną renomę. Komików, takich jak Louis de Funes, Pierre Richard, Coluche, Christian Clavier, znamy i uwielbiamy, tymczasem „Drugi akt” reklamowany jako „komedia” to pułapka. I nie oznacza to, że jest to
Gdy piosenkarka Madonna piętnaście lat temu w teledysku „Music” wystąpiła w kowbojskim kapeluszu, wkrótce wszystkie kobiety zaczęły nosić ten typ kapelusza, a sam kapelusz, mimo że dosłownie jeszcze przed chwilą uchodził za obciach, stał się niesamowicie sexy. Ten sam schemat co w przemyśle odzieżowym działa też wśród zabawek i gadżetów. Każde wakacje mają swój hit.
Przebieg tych dramatów jest zawsze taki sam i do bólu przewidywalny. Najpierw bohater, pnąc się mozolnie do góry, zdobywa mistrzostwo, potem z różnych powodów (nieczysta gra konkurencji, dramat miłosny, nałogi) traci tytuł i wypada z obiegu, a następnie po latach, za namową starego trenera, kumpla czy menedżera rozgrywa swą ostatnią bitwę i wraca w chwale
Kamil Maćkowiak w swoim teatrze może robić wszystko, nawet to, czego sam do końca nie potrafi, ale lubi, czyli śpiewać. Zanim jednak ponarzekam na spektakl, to najpierw pochwalę. Brawa za wybór piosenek. Dobór repertuaru jest świetny, bo widz bombardowany jest fantastycznymi piosenkami z repertuaru Anny Jantar, Ewy Demarczyk, Magdy Umer, Seweryna Krajewskiego, Andrzeja Zauchy, Zbigniewa
Na Pedro Pascala chodzi się teraz do kina, bo wzbudza on większe emocje niż drugi Polak w kosmosie i laleczki Labubu. Pedro Pascal to taki współczesny Burt Reynolds, tyle że bardziej wrażliwy i inteligentny. Obaj są do siebie fizycznie podobni, a w filmach grywają twardzieli. Pedro Pascal (pamiętny zabijaka z serialu „The Last of Us”)
Tymczasem gwiazdy rocka u schyłku kariery nie niszczą życia szerokiej widowni jak wyżej wymienieni, tylko czynią je bogatszym i szczęśliwszym. W tym sezonie koncertowym mamy w Polsce wręcz wysyp wspaniałych weteranów scen. Całkiem niedawno odwiedził Atlas Arenę w Łodzi Carlos Santana, którego charakterystyczne brzmienie gitary zna każdy, komu słoń na ucho nie nadepnął. W Gdańsku
Jedni są wyznawcami i zawsze stawiają Artystę na piedestale, obojętnie, co nakręci. Drudzy nienawidzą Twórcy i uważają taką sztukę za oszustwo, hochsztaplerkę i nabieranie gości. Trzecia grupa odbiorców to ci, którzy takiego kina absolutnie nie rozumieją, ale dla świętego spokoju cmokają, nie mając pojęcia, czym to się je. Jednego nie można zarzucić Reżyserowi – braku
Już sam fakt, że Tenor śpiewa na stadionach, daje pojęcie o skali zjawiska. Rzeczywiście, trudno tu o elegancką atmosferę, bo zdarzają się tacy, którzy przez pierwsze pół godziny koncertu szukają swojego miejsca, krążąc z biletami jak zagubione pingwiny na lodowcu. Jak przy każdym masowym wydarzeniu mamy tu widzów w dresach, krótkich gaciach i z zapiekankami