50-letni Leszek G. był osobą bardzo skrytą, nawet dla najbliższych. Mieszkał w Strzałkowie, pracował jako formiarz w poznańskiej odlewni przy ul. Krańcowej, do której codziennie dojeżdżał firmowym busem. Kilka lat wcześniej rozwiódł się, a jego żona wyjechała z kraju. Opiekował się 21-letnim synem oraz dwiema nieletnimi córkami z rodziny, która tragicznie zmarła. W wychowaniu dzieci
Nietrudno się domyślić, że w tle tych wydarzeń obecny był alkohol – to on zapewniał Janowi towarzystwo i miejsce do przetrwania. Z czasem desperacja pchnęła go ku drobnym kradzieżom i innym wykroczeniom, które zaczęły pojawiać się w policyjnych kartotekach. Imał się też legalniejszych zajęć: zbierał złom, handlował węglem. Jednak prawdziwą nowością w jego życiu było…
6 sierpnia 1992 r. około godz. 4.30 para turystów wracających na pole namiotowe przy ul. IV Dywizji Piechoty zauważyła zakrwawionego mężczyznę leżącego przy ogrodzeniu campingu. Próbowała go ratować, ale nie dawał oznak życia. Pomoc wezwano z pobliskiej piekarni. Mimo szybkiej reakcji lekarz z pogotowia stwierdził zgon. Wstępne ustalenia wskazywały na podcięcie gardła. Denat był jeszcze
Podróżowali kamperem, zatrzymali się nad Wisłą, kończyli kolację… Wtedy padły strzały z bliskiej odległości. Prawdziwa egzekucja. Sprawca, ps. Malowany, został zatrzymany dopiero po 11 latach i kilkanaście dni temu skazano go na dożywocie. 62-letni Peter H. i jego 63-letnia żona Silke G. mieszkali w Hamburgu. Od 30 lat byli małżeństwem, od dwóch – na emeryturze.
Przypomnę tylko, że Rafał Z. był poszukiwany od 2003 roku kilkoma listami gończymi. Między innymi za zabójstwo, handel narkotykami i czerpanie korzyści materialnych z prostytucji, oraz za posługiwanie się materiałami radioaktywnymi. Poszukiwany przez lata zmieniał swą tożsamość, miał wiele nazwisk i czuł się bezkarny. Dokonał wielu przestępstw, głównie na terenie Hiszpanii. Kiedy zatrzymano go wreszcie
Mieszkańcy wciąż pamiętają dramatyczne wydarzenia z nocy 21 na 22 grudnia 1991 roku, gdy doszło do brutalnego napadu na plebanię przy kościele. Nie wszyscy sprawcy trafili przed oblicze Temidy, a sprawa pozostaje intrygująca – dlatego warto do niej wrócić. Tuż przed Bożym Narodzeniem 1991 roku parafianie wraz z księdzem Julianem przygotowywali kościół do świąt. Nikt
40-letni Tadeusz Biernat mieszkał w niewielkiej wiosce Chłopiny. Nie miał rodziny ani stałego zatrudnienia. Ostatnie lata spędził na dorywczych pracach w miejscowych lasach oraz pomagając okolicznym rolnikom. Był postacią dobrze znaną we wsi – mimo że niemal codziennie bywał wstawiony, mieszkańcy darzyli go sympatią i akceptowali jego słabość do alkoholu. Niezależnie od swojego stanu zawsze
Jak mówi dobrze znane powiedzenie: „Nie ma zwłok – nie ma zbrodni”. Uważam, że sprawa, którą przypomnę, należy do tej kategorii, ponieważ trudno mieć wątpliwości, że Małgorzata K. z Gdyni padła ofiarą morderstwa. Ta sprawa od lat nie daje mi spokoju – jestem przekonany, że wciąż żyją osoby, które wiedzą, co się stało. Rok 2005.
Eksperci nie mieli wątpliwości, że było to celowe podpalenie; jak się później okazało – akt zemsty za niespłacony dług w wysokości 10 tys. dolarów. Sprawców ustalono szybko, lecz najważniejszego z nich, Krzysztofa O., nigdy nie odnaleziono. Kielecka policja odkryła rozległą sieć kontaktów rodziny D., zwłaszcza Wojciecha D., który prowadził szeroko zakrojone interesy handlowe. Ślady jego
Koniec lutego 2008 roku, Mosina koło Poznania, komisariat miejscowej policji. Do dyżurnego przychodzi młoda kobieta z psem i sporym zawiniątkiem, z którego wystają spalone kości. Jedną z kości kładzie przed oniemiałym policjantem. Tak dwa lata po tej zbrodni zaczynałem w programie „997” inscenizację filmową poświęconą tej sprawie. Poniżej cytuję dialog z telewizyjnego „997”: Policjant: –