W czasach gimnazjalnych miałem z nią częste kontakty, bo uważała, że powinienem pójść do szkoły teatralnej, jako że zagrałem rolę Gustawa w szkolnym przedstawieniu Ślubów panieńskich i… jej się to podobało. Na Śląsku i w Zagłębiu znana była z rozlicznych kontaktów z młodzieżą artystyczną, którą promowała i przygotowywała do teatralnych egzaminów wstępnych. Projekt ten mniej podobał
Bo Urban rzeczywiście irytował wszystkich – przeciwników i swoich. Często doprowadzał ich do szału, ale rzadko kto potrafił oderwać się od jego tekstów. Zresztą te także drażniły wielu. Drażnił od dzieciństwa Urban drażnił świat od dzieciństwa. Żydowskie pochodzenie sprawiło, że drażnił prawdziwych Polaków, potem hitlerowców, a po wojnie znowu prawdziwych Polaków. Będąc aktywnym zwolennikiem stalinizmu,
Istota biografii Jak pisze Anna Nasiłowska, autorka znakomitej biografii twórcy „Emigrantów”, to „jeden z najważniejszych mitów PRL-u. Był ktoś, kto nazwał wszechobecny absurd i nawet dał mu swoje nazwisko. Wtedy bardzo wiele zjawisk życia było «jak z Mrożka». «To czysty Mrożek! » – mówiono i wiadomo było, o co chodziło: że polska codzienność urąga zasadom
Poza tymi niespodziewanymi przerywnikami prowadziła ustabilizowane życie. W małym mieszkaniu przy Chocimskiej 19 w Krakowie, które raz tylko, po Noblu, zmieniła na nieco większy metraż przy Piastowskiej. Na tym samym osiedlu, żeby księgarnia została ta sama i targ też. Bez dzieci, męża, przetworów, wykwintnych obiadków, ograniczając sferę domowej krzątaniny do minimum. Co więc całe życie
Tak jest w przypadku Piotra Beczały. Wprawdzie w podtytule „W daleki świat. Moje życie z operą w trzech aktach” zaznaczono, że wszystko to spisała Susanne Zobl (w języku niemieckim), a przełożyła Maria Wagińska-Marzec, ale pozwolę sobie nie uwierzyć, że to, co miał do powiedzenia Piotr Beczała w książce o sobie, trzeba było spisywać. Jego bogata
Legenda Wisły, królowej polskich rzek, jest owocem postromantyzmu. Jak pisze Andrzej Chwalba, krakowski profesor i badacz dziejów Wisły, to właśnie wtedy „zaczęto w niej widzieć walory, których wcześniej nie dostrzegano. Kształtowanie się nowoczesnego narodu polskiego pod koniec XIX stulecia i pojawienie się neoromantycznej Młodej Polski zdynamizowało te procesy”. Warto też pamiętać, że swoista sakralizacja rzeki
Spotykamy się w centrum Świnoujścia. Mieszka niedaleko. Już na wstępie zastrzegam, że nie chcę skupiać się na opowieści z więzienia, bowiem o tym wielokrotnie mówiła. Interesuje mnie jej życie przed pobytem w zakładzie karnym i po. Zgadza się, choć jak stwierdza, od więzienia nigdy się nie uwolni, nigdy od tego nie ucieknie. – To ciągle jest we mnie. Boję się i podskakuję, kiedy zadzwoni
Roman Polański urodził się w Paryżu 18 sierpnia 1933 roku. Trzy lata później wyjechał z rodzicami do Krakowa, rodzinnego miasta ojca. Gdy rozpoczęła się wojna, rodzina trafiła do krakowskiego getta. Matka zginęła w komorze gazowej w Auschwitz. Ojciec i siostra Annette przeżyli obóz. W 1957 roku, będąc studentem Szkoły Filmowej w Łodzi, pojechał do siostry, która po wojnie zamieszkała w Paryżu. Nad Sekwaną oglądał dużo zachodnich
Prezydent, jak widać, lubi dolewać oliwy do ognia, a dodajmy, ma w tej sprawie sporo za uszami, co postaram się opowiedzieć. Znacznie wcześniej, bo w 1988 roku, odbyła się telewizyjna debata Wałęsa – Miodowicz, w której maczałem palce. W czasie jej przygotowywania Wałęsa był chory, miał podwyższoną temperaturę, odżywiał się mlekiem z miodem. Gdy z nim wtedy rozmawiałem, nie przypominał mi późniejszego Wałęsy: był uważny, czujny jak zawsze
Miała barwne, trudne, ale i wypełnione sukcesami życie. Opowiada o tym biografia artystki, napisana przez znanego ze świata polityki Pawła Kowala, człowieka zafascynowanego dziełami Abakanowicz, piszącego raczej życiorys niż monografię sztuki artystki. Kowal nie podejmuje się interpretacji słynnych dzieł ani tym bardziej ich reinterpretacji, do czego nie palą się, niestety, także zawodowcy. „Książka nie została napisana z pozycji historyka sztuki czy krytyka – pisze Paweł