Sam Gainsbourg zaczynał przygodę ze sztuką jako malarz. Uczył się w akademii Montmartre Fernanda Légera, lecz porzucił malarstwo, niszcząc swoje obrazy, uznając, że być malarzem to jak Francis Bacon albo żadnym. Próbował zostać pisarzem, poetą, tekściarzem, kompozytorem, fotografem, aktorem, reżyserem. Śpiewać zaczął późno, po trzydziestce – jazz, jive, rock, funk, charleston, rytmy kubańskie, angielski pop,
Jedni wolą muzykę rytmiczną, inni preferują wciąż utwory melodyjne, a nawet sentymentalne. Mamy do wyboru pop i rock, soul i rap, jazz, klasykę i muzykę taneczną. Dziś chyba nikt już nie wstydzi się swoich gustów, nawet jeśli sąsiad zza ściany ma o nich jak najgorsze zdanie. Wszystko zależy od nastroju A właściwie jaką muzykę lubimy
Kiedy 50 lat temu Picasso umarł, 8 kwietnia 1973 roku u boku młodszej o 45 lat drugiej żony Jacqueline, przerwano program telewizyjny, aby oznajmić, że świat sztuki załamał się pod ciężarem jego śmierci, że odszedł artysta, który wymyślił sztukę XX wieku. W wyobraźni zbiorowej jest on synonimem artystycznego geniuszu, przykładem wielkiej kariery, sławy, bogactwa. Jego
Krzysztof Miklaszewski, teatralny omnibus, krytyk i aktor, w „Umarłej klasie”, w której – z niepodlegającego odmowie nadania Kantora – grał rolę Pedla, poświęcił spektaklowi i jego twórcy kilka książek i setki artykułów, sięgnął po latach, u progu półwiecza od premiery „Umarłej”, do swego archiwum, by przypomnieć, jak i co pisano o spektaklu za granicą. To
Chyba nikomu nie trzeba przedstawiać postaci Michała Wiśniewskiego. Artysta, który zdobył niebywałą popularność na przełomie lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych za sprawą muzycznych przebojów grupy Ich Troje, obecnie nadal jest aktywny na scenie i w mediach. Ostatnio podzielił się ze światek informacją o prawdopodobnej kwocie emerytury, która będzie mu przysługiwać. Michał Wiśniewski we wrześniu ubiegłego roku