Tak jest w przypadku Piotra Beczały. Wprawdzie w podtytule „W daleki świat. Moje życie z operą w trzech aktach” zaznaczono, że wszystko to spisała Susanne Zobl (w języku niemieckim), a przełożyła Maria Wagińska-Marzec, ale pozwolę sobie nie uwierzyć, że to, co miał do powiedzenia Piotr Beczała w książce o sobie, trzeba było spisywać. Jego bogata
Chamstwo na politycznych salonach Oświadczył, że Soboń powinien natychmiast wyrzucić wszystkie jego płyty, nie próbować przychodzić na jego koncerty i unikać spotkań z nim. Maleńczuk dodał, że nie chce nawet, aby Soboń patrzył na niego swoim “złym, lisim wzrokiem”. Maleńczuk znów znalazł się w centrum uwagi mediów, ale jak twierdzi, to nie on rozpoczął kontrowersje.
Był powszechnie kojarzony z przedstawianymi obfitymi, słodkimi i miękkimi postaciami; nierealnymi, ale pełnymi uroku protagonistami „plus size”, oraz z bezlitośnie przenikliwą filozofią radości: „Uważam, że sztuka powinna dawać człowiekowi chwile szczęścia (…). Zamiast tego dzisiejsi artyści wolą szok i wierzą, że wystarczy wywołać skandal. Ubóstwo sztuki współczesnej jest straszliwe, ale nikt nie ma odwagi powiedzieć, że król jest nagi”. Komunikat o śmierci potwierdził prezydent Kolumbii, określając zmarłego „malarzem naszych
Do tego basen w kształcie jęzora, plaża i niezwykły widok na dolinę Sanu. Cała budowla jest zupełnie pozbawiona symetrii, nieregularność stanowi o jej istocie. Ów architektoniczny wyczyn jest dziełem Bogdana Pękalskiego. – Jestem zwykłym stolarzem, ale jak się chce, to chyba można – mówi skromnie. – Klej, buduj, to natura ci sama podpowie, co robić dalej. Jak mówi, jego „chorobą” jest drewno. Pozyskiwał je różnymi
Gauguin porzucił kulturę europejską, odciął się od niej. Szukał czystej inspiracji, idąc drogą jedności życia i sztuki, drogą wolności tworzenia, bez estetycznych dogmatów, szkół, kierunków. Pociągały go kultury egzotyczne, może dlatego, że jego matka była pochodzenia peruwiańskiego, a on sam, choć urodził się w Paryżu, lata dziecięce spędził w Limie i już do końca życia słuchał dyktatu dzieciństwa, tamtego zapachu, tamtego koloru
Sam Gainsbourg zaczynał przygodę ze sztuką jako malarz. Uczył się w akademii Montmartre Fernanda Légera, lecz porzucił malarstwo, niszcząc swoje obrazy, uznając, że być malarzem to jak Francis Bacon albo żadnym. Próbował zostać pisarzem, poetą, tekściarzem, kompozytorem, fotografem, aktorem, reżyserem. Śpiewać zaczął późno, po trzydziestce – jazz, jive, rock, funk, charleston, rytmy kubańskie, angielski pop,
Jedni wolą muzykę rytmiczną, inni preferują wciąż utwory melodyjne, a nawet sentymentalne. Mamy do wyboru pop i rock, soul i rap, jazz, klasykę i muzykę taneczną. Dziś chyba nikt już nie wstydzi się swoich gustów, nawet jeśli sąsiad zza ściany ma o nich jak najgorsze zdanie. Wszystko zależy od nastroju A właściwie jaką muzykę lubimy
Kiedy 50 lat temu Picasso umarł, 8 kwietnia 1973 roku u boku młodszej o 45 lat drugiej żony Jacqueline, przerwano program telewizyjny, aby oznajmić, że świat sztuki załamał się pod ciężarem jego śmierci, że odszedł artysta, który wymyślił sztukę XX wieku. W wyobraźni zbiorowej jest on synonimem artystycznego geniuszu, przykładem wielkiej kariery, sławy, bogactwa. Jego
Krzysztof Miklaszewski, teatralny omnibus, krytyk i aktor, w „Umarłej klasie”, w której – z niepodlegającego odmowie nadania Kantora – grał rolę Pedla, poświęcił spektaklowi i jego twórcy kilka książek i setki artykułów, sięgnął po latach, u progu półwiecza od premiery „Umarłej”, do swego archiwum, by przypomnieć, jak i co pisano o spektaklu za granicą. To
Chyba nikomu nie trzeba przedstawiać postaci Michała Wiśniewskiego. Artysta, który zdobył niebywałą popularność na przełomie lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych za sprawą muzycznych przebojów grupy Ich Troje, obecnie nadal jest aktywny na scenie i w mediach. Ostatnio podzielił się ze światek informacją o prawdopodobnej kwocie emerytury, która będzie mu przysługiwać. Michał Wiśniewski we wrześniu ubiegłego roku