Może nie ma tu – między Wisłą a Odrą – Hollywood, ale i bez tego potrafimy robić znakomite filmy. Nazywanie Orłów polskimi Oscarami jest niepotrzebnym przejawem naszych kompleksów, więc darujemy sobie tutaj to porównanie. Orły są najważniejszą w Polsce nagrodą filmową, co do tego nikt nie ma wątpliwości i tego się trzymajmy. Przyznano je właśnie po raz dwudziesty siódmy. W tym roku,
Śledczy współpracowali z dziennikarzami magazynu „Vind” oraz wybitnym detektywem Arthurem Brandem, znanym jako „Indiana Jones świata sztuki”. Obraz został wytropiony na wystawie w muzeum w niderlandzkim mieście Gouda. Barokowy malarz Pieter Bruegel Młodszy (1564/1565 – 1637/1638), syn Pietera Bruegla Starszego, miał przydomek „Piekielny”, ponieważ lubił malować ogień i infernalne płomienie. Spod jego pędzla wyszło sześć wersji obrazu
A i ta tytułowa radość to nie jest sprawa błaha, lecz niezwykle poważna, jak zauważył już monsieur Seneka. Nie tylko on, bo prawdziwa radość to matka wszystkich cnót (Goethe), oręż walki ze smutkiem. Radość jest potrzebą, siłą, wartością życia, światłem, które oświetla życie. Ale zanim oświetliła twórczość Valadon, zanim zyskała ona sławę uznanej artystki, była pomywaczką, kelnerką, cyrkówką, pomocnicą na straganie, w pracowni krawieckiej.
Chiny po raz drugi triumfują w wyścigu po przyznawane od 1979 roku trofeum. Po Wang Shu w 2012 roku – który wymagał od studentów, by uczyli się ciesielstwa i murarstwa i przez rok pracowali na budowie, by zrozumieć naturę materiałów – przyszła kolej na starszego od niego Liu Jiakuna i „odpowiednią architekturę”, jak nazywa się jego koncepcje przeciwne rozdzielaniu funkcji. Laureat pochodzi z rodziny lekarzy, ale
A dziś, 27 lutego, zagościły tu rysunki i rzeźby polskiego Michała Anioła science fiction, jak francuski krytyk Nuridsany nazwał Wojciecha Siudmaka. Okazją wystawy jest prezentacja trójjęzycznego, polsko-francusko-angielskiego albumu – „Siudmak. Rzeźbiarz”. Ten jeden z głównych przedstawicieli realizmu fantastycznego trafił do Paryża jako abstrakcjonista. Przez dekadę uprawiał ten kierunek, który porzucił dla fantastyki, przekonany, że ta
– Uwielbia pan improwizować. Czyżby kariera klasycznego pianisty pana nudziła? – Nigdy nie zadawałem sobie naprawdę tego pytania. Bycie pianistą było dla mnie zawsze równoznaczne z improwizacją. Już jako student konserwatorium negocjowałem z moimi profesorami prawo do improwizacji utworów z obowiązkowego repertuaru, których musiałem się nauczyć! – Podobno jako mały chłopiec pragnął pan być Mozartem…
Elegancko wystrojone Bardzo Ważne Osoby. Aktorzy, dziennikarze, celebryci – lista gości zaproszonych na premierę „Simona Boccanegry” Verdiego była długa i imponująca. Ubrana w klasyczną czerń Magdalena Boczarska (46 l.) jak zawsze zachwycała posągową figurą. Monika Olejnik (68 l.) potraktowała zaproszenie do opery bardzo dosłownie: jej biała, bufiasta suknia znakomicie odnalazłaby się na scenie. Podobnie jak kwiecisty, efektowny płaszcz, w którym wkroczyła do warszawskiego przybytku sztuki. Grażyna Torbicka (65
Stołeczny Mokotów. Spory dom, taki klasyczny z czasów PRL-u. Wiesław Ochman mieszka tu od 1972 r. Wypełniona po brzegi biblioteka tworzy ciepły, niepowtarzalny klimat. Siadamy przy dużym stole. Mój rozmówca jest pogodny i bardzo naturalny. Rozluźniony, bez dystansu. Wielka klasa i skromność. – W ubiegłym roku miałem 36 koncertów, nie licząc spotkań. Ciągle jestem zapraszany. Na ten rok już też jest grafik,
W powojennej historii Opery Warszawskiej i Teatru Wielkiego jego dyrektorami były nieporównywalnej miary wybitne postacie, takie jak Tadeusz Bursztynowicz, Zygmunt Latoszewski, Walerian Bierdiajew, Zdzisław Górzyński, Jerzy Semkow, Bohdan Wodiczko, Zdzisław Śliwiński, Jan Krenz, Antoni Wicherek, Robert Satanowski, Jacek Kasprzyk czy podczas ostatnich kilkunastu lat Waldemar Dąbrowski, któremu – zamiast przedłużyć kadencję -zorganizowano właśnie ten nieszczęsny
O przyjaźni traktuje wystawa w paryskim muzeum Ossipa Zadkine’a, o przyjaźni rzeźbiarza Zadkine’a i legendarnego malarza Modiglianiego. Pierwszy urodził się w żydowsko-szkockiej rodzinie w Witebsku, drugi, sześć lat starszy Modi, jak na niego wołano, w rodzinie toskańskich Żydów. „Modi” brzmi po francusku jak maudit, przeklęty, wyklęty, potępiony, pasuje do archetypu artysty wyklętego, za jakiego Amedeo Modigliani jest uważany, artysty naznaczonego alkoholem, haszyszem, chorobą, klątwą geniuszu za życia niedocenionego. Mało