Związki Klee z muzyką trwały przez całe życie. Malarz urodził się w rodzinie muzycznej, grał na skrzypcach od siódmego roku życia, ożenił się z pianistką Lily Stumpf, koncertował, eksplorował wielki repertuar klasyczny: od Mozarta po Schumanna, od Beethovena po Dworzaka. Pasjonował się operą. Po długich wahaniach wybrał malarstwo, ale muzyki nigdy nie porzucił. Prowadził z
Do tego basen w kształcie jęzora, plaża i niezwykły widok na dolinę Sanu. Cała budowla jest zupełnie pozbawiona symetrii, nieregularność stanowi o jej istocie. Ów architektoniczny wyczyn jest dziełem Bogdana Pękalskiego. – Jestem zwykłym stolarzem, ale jak się chce, to chyba można – mówi skromnie. – Klej, buduj, to natura ci sama podpowie, co robić dalej. Jak mówi, jego „chorobą” jest drewno. Pozyskiwał je różnymi
Widzowie mogą oglądać spektakle, które sami współtworzą, podrzucając aktorom pomysły do realizacji na scenie. Przedstawienia improwizowane nie mają scenariusza, więc tuż przed spektaklem aktorzy nie wiedzą, jakie role przyjdzie im zagrać. To od publiczności dowiadują się, gdzie są, jak mają na imię, jakie zadania mają wykonać i jaki cel osiągnąć. Festiwal rozpoczął się w Janowie
Drugim powodem było przeniesienie legendarnego klubu studenckiego Od Nowa z ul. Wielkiej do Zamku. Ponieważ niegdyś byłem jego kierownikiem programowym, witano mnie uroczyście na specjalnie zorganizowanych przenosinach. Wśród młodszych działaczy kolejnego już pokolenia szczególnie dbał o mój nastrój (i kieliszek) student Politechniki pochodzący z Krotoszyna, czyli z połowy drogi między Poznaniem a Wrocławiem. Późną nocą,
W ramach spektaklu inaugurującego festiwal widzowie zobaczyli przedstawienie „IMPRO Shoty!”, czyli tzw. krótkie formy zaprezentowane przez aktorów Sceny Impro Teatru Nowego w Łodzi. „To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsce akcji, narzucacie styl i sposób gry. A my realizujemy wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły” – zapewniają improwizatorzy. I przyznają, że to, co wydarza się na scenie, często zaskakuje nawet
Twórcy tej wyjątkowej sztuki, będącej swego rodzaju połączeniem spektaklu teatralnego z recitalem fortepianowym, przenieśli publiczność w 90-minutową podróż do Paryża. Tytułowa Pani Pylińska (w tej roli Joanna Żółkowska), czyli pochodząca z Polski dowcipna, ekscentryczna i mądra nauczycielka muzyki, udzielała swojemu uczniowi (Kacper Kuszewski) niekonwencjonalnych rad dotyczących zarówno samej gry na fortepianie, jak również tych bardziej ogólnych – miłosnych i życiowych. Spektakle wystawione były w
Ta wojna, o której chcę dzisiaj napisać, to wieczna konfrontacja między kobietą a mężczyzną. Napisano już setki książek o tym, że mężczyźni pochodzą z Marsa, a kobiety z Wenus lub odwrotnie, i że to dwa różne światy, które od zawsze toczą swoistą wojnę domową. Nic więc dziwnego, że problem próbują zanalizować psycholodzy, komicy oraz autorzy
Obaj byli koneserami starej sztuki, w której zanurzali własną twórczość. Uważani za ojców modernizmu uchodzili za najinteligentniejszych malarzy swojej epoki, dzięki którym nastąpił zwrot ku nowoczesności. Po raz pierwszy mieli się spotkać przed obrazem Velázqueza w Luwrze, do którego przychodzili już w dzieciństwie – Degas z ojcem, a dwa lata starszy Manet z wujkiem. Obaj pochodzili z zamożnych rodzin. Pośród malarzy bez grosza stali się ich
Jednak pewnego dnia w miasteczku zjawia się samotny jeździec znikąd. Jest przystojny, tajemniczy i świetnie strzela. Gdy wchodzi do salonu, wszyscy milkną. Nie dość, że rozprawia się z łobuzami, to dodatkowo rozkochuje w sobie lokalną piękność. Gdy kobieta, prasując mu kalesony, liczy na ślub i wieszał już firanki w sypialni, on wyjeżdża bez pożegnania. W spektaklu „Texas Jim” Wydziału Aktorskiego AST
Gauguin porzucił kulturę europejską, odciął się od niej. Szukał czystej inspiracji, idąc drogą jedności życia i sztuki, drogą wolności tworzenia, bez estetycznych dogmatów, szkół, kierunków. Pociągały go kultury egzotyczne, może dlatego, że jego matka była pochodzenia peruwiańskiego, a on sam, choć urodził się w Paryżu, lata dziecięce spędził w Limie i już do końca życia słuchał dyktatu dzieciństwa, tamtego zapachu, tamtego koloru