Naoglądaliśmy się w przeszłości kuchni szpiegowskiej w wykonaniu superagentów brytyjskich czy amerykańskich, w Polsce temat walki wywiadów przez lata nie miał jakoś szczęścia do filmów. W czasach PRL-u nakręcono kilka propagandowych gniotów, w których szpiedzy niemieccy albo amerykańscy działający na terenie Polski Ludowej z łatwością wpadają w ręce kontrwywiadu lub sami się ujawniają ze względów
Gombrowicz, uznany za renegata i zdrajcę, za wroga komunizmu i Polski pod butem bolszewickich wyzwolicieli, przez dziesiątki lat Polski Ludowej był na topowej liście autorów niedrukowanych. Można było o nim milczeć lub pisać źle. Egzemplarz książki był wydany przez Instytut Literacki w Paryżu, co jeszcze bardziej kręciło mnie jako młodego czytelnika, gdyż wydawnictwa tego Instytutu
Duchy towarzyszą nam przez całe życie, nawet gdy wątpimy w ich istnienie. Coś się dzieje z duchem czasu, robimy różne rzeczy z duszą na ramieniu, oglądamy mecz i widzimy, że piłkarzom brakuje ducha rywalizacji, nasz szef w pracy wymaga, abyśmy tchnęli nowego ducha w swe obowiązki, a w zabytkach, które zwiedzamy, wieje duch historii. Tak
Na fali popularności muzyki rockowej w latach 80. reżyser Paweł Karpiński nakręcił w 1983 roku film pt. „To tylko rock” z udziałem m.in. Grażyny Treli, Krystyny Jandy i Piotra Fronczewskiego. Fabuła była mocno idiotyczna, dialogi sztuczne, a cała historia tak odrealniona i daleka od rzeczywistości, że aż bolały zęby. W filmie pokazano fragmenty koncertów m.in.
Już blisko sto lat temu wymyślono te wszystkie charakterystyczne cechy kina grozy, jak stopniowanie napięcia poprzez grę cieniem na murze, budowanie suspensu detalem. Gdy nagle widzimy monstrualnie duży cień kościstej ręki Orloka na ścianie budynku, który zwiastuje potworne czyny, od razu przypominają się nam klasyczne filmy Fritza Langa, jak choćby „Doktor Mabuse” czy „M –
W kameralnym spektaklu Teatru im. Jaracza w Łodzi spotyka się dwoje zagubionych życiowych rozbitków. Jest 1948 rok. Zaledwie przed chwilą skończył się koszmar wojenny. Anna, Niemka, która chce nauczyć się hebrajskiego, trafia do małej piwniczki, w której mieszka stary rabin Chaim. Nauczyciel nie tylko jest nieufny, ale zdecydowanie nie chce się podjąć zadania. Początkowo reaguje
Zewsząd dochodzą narzekania, że książka dobra, a serial zły, że aktorstwo nie najlepsze, bo aktorzy mamroczą coś pod nosem, zamiast wyraźnie mówić, akcja się dłuży i ogólnie knot i nie warto. Po takim bombardowaniu widz nastawia się na męki przed ekranem, a tymczasem serial broni się znakomicie. W odróżnieniu od innych, które choć chwalone, to
Kiedyś taka opinia była po prostu częścią czarnej, ale intrygującej legendy pisarza. Dziś to jak wyrok nakazujący wykluczenie. W zeszłym roku obchodziliśmy 90. rocznicę urodzin pisarza. Sejm głosami posłów wybrał Marka Hłaskę, obok znanych biskupów i polityków, na jednego z patronów roku, co samego Hłaskę pewnie by setnie ubawiło. Patronat rocznicowy pozwolił nam na powrót
Joanna Szczepkowska w swym autorskim spektaklu dowcipnie komentuje tę swoistą „wojnę światów”, która objawia się nie tylko wzajemnym niezrozumieniem, ale też komicznymi sytuacjami. Oba te światy mogą funkcjonować niezależnie obok siebie, ale gdy zaczynają się przenikać, konflikt i brutalne zderzenie są nieuchronne. „Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu”, to spektakl o starzejącej się
Gra za grosze albo za jedzenie. Zdarza mu się występować w klubach komediowych, w których prezentują się komicy, m.in. Andy Kaufman i nieznany jeszcze Woody Allen. Film Jamesa Mangolda (reżyser „Spaceru po linie”, biografii Johnny’ego Casha) opowiada, jak objawił się światu fantastyczny dziwak, artysta i geniusz. Timothée Chalamet nie tyle gra Dylana, ile nim po