Tego karkołomnego zadania mogła się podjąć tyleż zwariowana i wspaniała, ile do cna pozytywnie skompromitowana ekipa Pożaru w Burdelu. Stworzona przez zbuntowanych aktorów, poetów, tancerzy i muzyków trupa artystyczna już wielokrotnie obśmiewała polskie mity, fobie i tradycje, wystawiając na pośmiewisko wszystko to, co Polska ma najcenniejszego, czyli miłość własną. I oto w Rampie po kilku
Kim są uchodźcy? To rodziny żydowskie wygnane z Niemiec, Austrii, a także zgromadzeni w osadach Żydzi z Czech i Słowacji. Komitet pomaga wydostać się z potrzasku kilku ważnym politykom, tymczasem na Nicholasie największe wrażenie robią głodne i zaniedbane dzieci zgromadzone w obozie. Sytuacja wymaga szybkich decyzji. Jest oczywiste, że Hitler lada chwila zajmie Czechy i
Teatr Muzyczny w Łodzi stawia ostatnio na hollywoodzkie hity. Po musicalowej wersji „Złap mnie, jeśli potrafisz” wzięto na warsztat Draculę, którego wszyscy pamiętamy z filmowej adaptacji Francisa Forda Coppoli. Rozmach inscenizacyjny łódzkiego przedstawienia może zachwycić. Scenografia, kostiumy, mroczna i tajemnicza atmosfera przedstawienia, a także dynamiczny taniec i choreografia robią wrażenie. Sceny na statku, gdy podczas
A Polska aferami stoi; i to nie tylko tymi, w których krążą miliardy z pieniędzy podatników zgubione przez Obajtka w drodze od dentysty do uroczego gabinetu z botoksem. Okazało się, że były prezes Orlenu ponaciągał sobie skórę, by wyglądać lepiej, przy okazji naciągając kasę firmy, by wyglądała skromniej. Tymczasem, jak udowadnia film „Polowanie”, skandale i
Wystarczy tylko odnaleźć wewnętrzną harmonię i spokój duszy. Bohaterem nowego filmu Wima Wendersa, niemieckiego klasyka kina, jest sprzątacz toalet (w tej roli rewelacyjny Kōji Yakusho, nagrodzony za tę rolę na festiwalu filmowym w Cannes). Przykłada się do swojej pracy tak, jakby do toalety miał wejść sam król wszechświata, cesarz Japonii lub papież Franciszek. W tych
A nad wszystkim panuje święto grilla. Wpisując się więc w majowy klimat, dziś będzie mocno narodowo i patriotycznie. Spektakle naszej narodowej klasyki zwykle odstraszają widzów. Panuje opinia, że wszystko to ciężkie, niejasne i mało zrozumiałe biadolenia o duchach, Polsce i wolności, której za wiele nigdy tu nie było. Owszem, wypada co nieco znać i wiedzieć
W tym klubie są legendy, takie jak Jim Morrison, Jimi Hendrix, Janis Joplin oraz Kurt Cobain. Wszyscy, łącznie z Amy, tworzyli kwiat muzyki, który mógłby komponować i nagrywać piękne piosenki, ale – niestety – albo strzelili samobója, albo zaćpali się lub upili na śmierć. Amy z alkoholem było do twarzy i po drodze. Nazwisko zdeterminowało
W takich obszarach porusza się np. łódzki Teatr Komedii Impro, który zaprasza widzów do wspólnej zabawy, ale jest to zabawa z wyobraźnią. Widz jest tu poniekąd współtwórcą wydarzenia, które może przybrać nieoczekiwane kształty. Bywa, że w plątaninie pomysłów, z czystego wygłupu, rodzi się poważna refleksja. Większość produkcji komercyjnych, które krążą po kraju i w obsadzie
Tę wiedzę doskonale przyswoił sobie twórca „Czerwonych maków” Krzysztof Łukaszewicz, który postanowił opowiedzieć nam o bitwie pod Monte Cassino oczami zbuntowanego, zakochanego urwisa. Wydaje się, że historia zdobywania niemieckiej twierdzy w upale i ciężkich warunkach sama w sobie jest ciekawa i niezwykle dramatyczna. Reżyser nie uwierzył w temat, który jest polską legendą, a nawet częścią
Ideał z Nowogrodzkiej codziennie sięga bruku, a emocje polityczne zenitu, więc – aby nie zwariować od ciężkich polskich zapachów – w czas świąteczny, dla równowagi duchowej, polecam Czytelnikom strawę lekką i wysoce przezabawną. W komedii Woody’ego Allena pt. „Koniec z Hollywood” reżyser Val wypada z obiegu i jest zmuszony kręcić filmy reklamowe. Gdy otrzymuje szansę