Zewsząd dochodzą narzekania, że książka dobra, a serial zły, że aktorstwo nie najlepsze, bo aktorzy mamroczą coś pod nosem, zamiast wyraźnie mówić, akcja się dłuży i ogólnie knot i nie warto. Po takim bombardowaniu widz nastawia się na męki przed ekranem, a tymczasem serial broni się znakomicie. W odróżnieniu od innych, które choć chwalone, to
Kiedyś taka opinia była po prostu częścią czarnej, ale intrygującej legendy pisarza. Dziś to jak wyrok nakazujący wykluczenie. W zeszłym roku obchodziliśmy 90. rocznicę urodzin pisarza. Sejm głosami posłów wybrał Marka Hłaskę, obok znanych biskupów i polityków, na jednego z patronów roku, co samego Hłaskę pewnie by setnie ubawiło. Patronat rocznicowy pozwolił nam na powrót
Joanna Szczepkowska w swym autorskim spektaklu dowcipnie komentuje tę swoistą „wojnę światów”, która objawia się nie tylko wzajemnym niezrozumieniem, ale też komicznymi sytuacjami. Oba te światy mogą funkcjonować niezależnie obok siebie, ale gdy zaczynają się przenikać, konflikt i brutalne zderzenie są nieuchronne. „Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu”, to spektakl o starzejącej się
Gra za grosze albo za jedzenie. Zdarza mu się występować w klubach komediowych, w których prezentują się komicy, m.in. Andy Kaufman i nieznany jeszcze Woody Allen. Film Jamesa Mangolda (reżyser „Spaceru po linie”, biografii Johnny’ego Casha) opowiada, jak objawił się światu fantastyczny dziwak, artysta i geniusz. Timothée Chalamet nie tyle gra Dylana, ile nim po
Jak artysta chce coś ważnego powiedzieć o życiu i ludziach, to często ludzkie dramaty, obsesje i zadrażnienia przenosi na zwierzaki, które zaczynają mówić ludzkim głosem. To, co wiele lat temu czynił poeta francuski La Fontaine w swych bajkach, które były niby dla dzieci, ale tak naprawdę dla dorosłych – czyli, że świat zwierząt bywa zwierciadłem
Uwielbiamy bowiem tę sytuację, gdy inni mają kłopoty. W tym wypadku są to problemy damsko-męskie niezbyt serio, a przecież w życiu bywa naprawdę poważnie. Tu od razu wchodzimy w konwencję teatralnej komedii granej dla zabawy. W spektaklu francuskiego autora prawda okazuje się niechcianym dzieckiem. W komicznym splocie wydarzeń mogłaby ona popsuć wszystkim zabawę. A po
Wbrew rodzinnym tradycjom Simona nie malowała koni, tylko spełniła się na odludziu, daleko od Krakowa, badając życie zwierząt w Puszczy Białowieskiej. Mamy czasy PRL-u, lata 70. Simona, wnuczka i córka słynnych malarzy (ojca i dziadka), których freski z polowań i pędzące konie uznano nie tylko za ważną część polskiej spuścizny kulturalnej, lecz także niemal za
– To w twoim dorobku już siódma książka. Tym razem tom opowiastek satyrycznych pod dość prowokującym tytułem „Kobiety są naiwne”. Co z tymi kobietami? – Książka zawiera historie prawdziwe i nieprawdziwe, pełne ciepłego humoru, sarkazmu, ale bywa, że także złośliwej ironii. „Kobiety są naiwne” to po prostu tytuł jednego z opowiadań. Historia dwóch starszych kobiet,
To nie jest widowiskowy film akcji, tylko raczej tani film drogi. Oto dwóch kuzynów, których babcia Żydówka pochodziła z Polski, wyrusza, żeby zwiedzić kraj swoich przodków. Mamy więc lądowanie na Okęciu, zameldowanie w hotelu, spacerek po Warszawie, rajd wokół pomników, wyjazd do Lublina, zwiedzanie obozu w Majdanku oraz wypad do Krasnegostawu, skąd pochodziła filmowa babka
Świetnym pomysłem było zaproszenie do współpracy gdańskiego komika, kabareciarza i improwizatora Wojtka „Termosa” Tremiszewskiego. Popularny „Termos”, znany kiedyś z kabaretu Limo, a także z polsatowskiego serialu „Spadkobiercy” oraz licznych kreacji kabaretowych, nie tylko wprowadził twórcze ożywienie do łódzkiej trupy, lecz także był pomysłodawcą „Wyścigów i pościgów”. Tremiszewski ma niezwykłą umiejętność nawiązywania kontaktu z widzem. Pamiętam