Stan Amapá został wycięty ze stanu Pará w 1943 roku, gdy utworzono tu Terytorium Federalne, ale dopiero w 1988 r. Amapá została konstytucyjnie włączona do Federacji Brazylii. Stolicą stanu jest leżąca w delcie Amazonki półmilionowa Macapá, jedyna stolica stanu Brazylii bez połączenia autostradowego z innymi metropoliami. Przecina ją równik, a od stolicy Federacji Brasilii dzieli ją niemal 1800 kilometrów.
Stolicą i zarazem największym miastem stanu jest niemal milionowa Teresina, która rozwinęła się i wzbogaciła dzięki żegludze na rzece Parnai, co skłoniło polityków do – niezrealizowanego – pomysłu wyboru miasta na stolicę Brazylii. O mieście mówiono swego czasu „Mezopotamia Północnego Wschodu”, gdyż znajduje się między dwiema głównymi rzekami regionu. Znane w przeszłości jako Cidade Verde,
Kilkaset lat temu w księstwach włoskich na tamtejszych dworach żyjących barwnie i w dostatku, w atmosferze miłosnych ballad, wielkich uczt, trucizny i sztyletu, w użyciu było zaledwie kilka par widelców. Uchodziły one bowiem za narzędzie diabelskie. Kościół je potępiał, bo za bardzo przypominały widły – to miał być oręż rodem z piekieł. Nóż, i owszem, był chętnie używany, ale widelec miał długą drogę po muldach kultury i
Z turystyką jest tu jednak jeszcze słabo. Polskie MSZ wręcz zaleca unikać wyjazdów do tego kraju. Tymczasem na tym rozległym terytorium naprawdę jest co oglądać. Od plaż w Karaczi i okolicach aż po szczyty najwyższych gór świata – na turystę czeka mnóstwo atrakcji. Szczególnie godne polecenia są tereny rozciągające się wzdłuż Karakorum Highway, czyli jednej z najwyżej na świecie położonych dróg asfaltowych. Brak masowej turystyki sprawia,
Kiedyś Złote Globy przyznawało kilkudziesięciu dziennikarzy z południowej Kalifornii, dziś głosuje na nie ponad 300 krytyków i dziennikarzy z całego świata. Ceremonia nabrała między narodowego charakteru i Hollywood nie jest już jedynym jej bohaterem. Laureatami tegorocznych głównych nagród zostały dwa filmy. Oba nie powstały w fabryce marzeń. Najlepszy obraz dramatyczny – hiszpańskojęzyczną produkcję Netfliksa „Emilia
Arcydzieła tych artystów wystawiono w paryskiej Oranżerii. Pochodzą z kolekcji Heinza Berggruena, marszanda urodzonego w Berlinie w rodzinie żydowskiej, który opuścił Niemcy w 1936 roku z powodu prześladowań nazistowskich. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych, a po wojnie osiadł w Paryżu, gdzie otworzył galerię przy rue l’Université specjalizującą się w sztuce współczesnej. Kolekcja powstawała ponad pół wieku;
Choć skutki ich decyzji bywają kontrowersyjne, a nawet nieudane, nikt nie słyszał, by ich członkowie ponieśli za to odpowiedzialność. Są bezkarni. Przejmują się tylko nieliczni. Sygnalistka z Katowic zaalarmowała mnie informacją o dziejącym się właśnie konkursie na dyrektora szacownego Muzeum Śląskiego. Sygnalistkę zaniepokoił fakt, że zgłosiła się dziewiątka kandydatów, „w znakomitej większości niezwiązana z muzealnictwem,
Kiedy 5 stycznia 1875 roku Charles Garnier zainaugurował swoją operę, nie przypuszczał, że 150 lat później stanie się ona mekką… selfie. Dziś to jedna z najpopularniejszych atrakcji Paryża, którą rocznie odwiedza milion turystów. Przyjeżdżają podziwiać architekturę, oglądać przedstawienia, ale też zabłysnąć w mediach społecznościowych. Niektórzy przychodzą w dżinsach i trampkach i w toaletach – czasem nawet za filarem – przebierają się w wieczorowe suknie i szpilki lub
Jego miny, grymasy i niezdarne gagi znane są na wszystkich kontynentach, wielbicieli swojego przewracania oczami ma w dwustu krajach. Fani kochają go za Fasolę, Czarną Żmiję, tajnego agenta Johnny’ego Englisha, komisarza Maigreta i uzależnionego od czekolady księdza w filmie z 2023 roku Wonka. Na jego cześć nazwano asteroidę 19535, odkrytą w 1999 roku. Jest jednym z najbogatszych aktorów w Wielkiej Brytanii –
Joanna Szczepkowska w swym autorskim spektaklu dowcipnie komentuje tę swoistą „wojnę światów”, która objawia się nie tylko wzajemnym niezrozumieniem, ale też komicznymi sytuacjami. Oba te światy mogą funkcjonować niezależnie obok siebie, ale gdy zaczynają się przenikać, konflikt i brutalne zderzenie są nieuchronne. „Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu”, to spektakl o starzejącej się