R E K L A M A
R E K L A M A

Redzikowo – amerykańska tarcza antyrakietowa

Od 2002 r. Amerykanie planowali tworzenie systemu obrony własnego terytorium przed rakietowymi pociskami balistycznymi z Korei Północnej i z Iranu. Te dwa państwa osiągnęły taki poziom rozwoju w dziedzinie rakietowych pocisków balistycznych, że były w stanie zbudować rakiety o zasięgu 5000 km i więcej, docelowo mogące zagrozić terytorium Stanów Zjednoczonych.

Fot. Wikimedia

W dodatku oba te państwa aspirowały do posiadania broni jądrowej, co w przypadku Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej ziściło się w 2004 r., natomiast Iran został jak na razie powstrzymany naciskami, sankcjami i negocjacjami oraz problemami technicznymi, choć nie wiadomo, czy w przyszłości też nie opracuje własnej broni jądrowej.

O ile rakieta balistyczna jest bronią relatywnie łatwą do skonstruowania, to obrona przed nią jest już dość skomplikowana. Rakietowy pocisk balistyczny to taki, który do lotu nie potrzebuje żadnych sił aerodynamicznych, czyli nie ma skrzydeł jak samolot. Odpowiednią prędkość i siłę nośną nadaje mu wyłącznie silnik rakietowy, który wytwarza ciąg większy od jej ciężaru. W ten sposób rakiety balistyczne mogą latać także poza atmosferą, tam, gdzie powietrza nie ma i nie ma jak wytwarzać nośnej siły aerodynamicznej na skrzydłach. Jednocześnie ciąg przewyższający ciężar rakiety pozwala jej na rozwijanie bardzo dużych prędkości, która to prędkość jest właśnie tak wielką trudnością przy przechwyceniu.

 

Subskrybuj angorę
Czytaj bez żadnych ograniczeń gdzie i kiedy chcesz.


Już od
22,00 zł/mies




2024-11-18

Michał Fiszer