Westerny kręcono w prowincji Almeria jeszcze przed przybyciem tu włoskiego reżysera Sergia Leone. Jednak to wielki sukces jego filmu „Za garść dolarów” z 1964 roku i dwóch kolejnych: „Za kilka dolarów więcej” (1965) oraz „Dobry, zły i brzydki” (1966) spowodował, że ta część Andaluzji stała się znana wśród ekip filmowych i widzów na świecie. Te trzy filmy znane są jako trylogia dolarowa. Trzymającą w napięciu
– Ma pani za sobą wieloletnią karierę aktorską we Francji i wiele nagród, w tym dwa Cezary. Co wydaje się najważniejsze, kiedy spogląda pani wstecz? – Skończyłam Conservatoire de Paris. To szkoła teatralna, ucząca, że w naszym zawodzie trzeba wciąż próbować, ale jednocześnie pozostawać sobą, nie zgubić się. W młodości byłam dość pasywna i dryfowałam tak, jakbym posiadała niewyraźne kontury. Nie wiedziałam dobrze, kim jestem. Aktorstwo
Pan Prus lekko pochylony i z rękami założonymi za siebie z zadumą spogląda na pędzących Traktem Królewskim warszawiaków i przyjezdnych. Ciekawe, co by powiedział na widok współczesnego planu filmowego. Efektowne dekoracje zrobiły wrażenie na zaproszonych dziennikarzach, którzy mogli podejrzeć pracę filmowców i przez moment poczuć się, jakby podróżowali w czasie. Nad witrynami pojawiły się szyldy starych sklepów, asfalt został pokryty przez bardziej „z
Jego filmy opowiadają o dużych sprawach w małej skali; bohaterowie zmagają się z rzeczywistością, ale stosują różne zabiegi, by na nią wpływać i przekształcać na swoją modłę – pisano na portalu ninateka.pl w 2008 roku. Doskonały i wrażliwy obserwator, konsekwentny i autonomiczny. Na pewno nie robi kina łatwego, lekkiego i przyjemnego. No i komercyjnego. W ostatnim swoim filmie zrealizowanym w Polsce, „Pewnego razu w listopadzie” w
W lipcu 2025 roku Michael Douglas pojawił się na festiwalu filmowym w Karlowych Warach. Przyleciał nie z nowym filmem, ale z klasykiem – odrestaurowanym Lotem nad kukułczym gniazdem, który wyprodukował pół wieku temu, mając głowę pełną ambicji podsycanej przez ojca – Kirka Douglasa. Na scenie wspominał, jak z Milošem Formanem siedzieli nad scenariuszem i rozkładali go na czynniki pierwsze. Opowiadał też o Kenie
W Rzymie na włoskiej premierze filmu widzowie mogli wybierać między dubbingiem a oryginalną ścieżką dźwiękową z włoskimi napisami. Jedni przyszli dla widowiskowych dinozaurów, inni – przede wszystkim ze względu na reżysera, znanego chociażby z Godzilli i Twórcy. Tym razem Gareth Edwards postawił na równowagę między analogową autentycznością a cyfrową wirtuozerią. Zamiast polegać wyłącznie na komputerowo generowanych pejzażach, ekipa sięgnęła po klasyczne kamery 35 mm i obiektywy anamorficzne Panavision, które
Kilkanaście ostatnich miesięcy była mocno zajęta. – Mnóstwo ról. To także okres sporych wyzwań przed kamerą. Czekam na emisję tego, co zrobiłam. Mam na myśli drugi sezon serialu „Bracia”. Jest też inny, o którym na razie mówić nie mogę. Nie są to epizodyczne role. Chcę, aby było coś do zagrania. Jeśli zdarzają się postaci drugoplanowe, ale
Urodził się 31 maja 1930 roku w San Francisco, w rodzinie protestantów. Już w chwili narodzin był fenomenem – ważył ponad pięć kilogramów, dlatego pielęgniarki nazywały go Samsonem. Trzy dni później lokalna gazeta opublikowała pierwszy artykuł o „małym olbrzymie”. Nikt nie przypuszczał wtedy, że to dziecko pewnego dnia zdominuje ekrany i trafi nie tylko na okładki takich pism jak Time, Rolling Stone, Vanity Fair, ale
YouTube to medium dające możliwość publikowania własnych treści wideo w globalnej sieci. Pierwszym materiałem udostępnionym ponad 20 lat temu był film pokazujący słonie w zoo. Ze względu na ograniczenia technologiczne miał bardzo kiepską jakość. Obecnie w ciągu doby odtwarzanych jest około miliarda godzin nagrań, a do ich nakręcenia i odtwarzania wystarczy smartfon. YouTube to platforma umożliwiająca utworzenie własnego kanału i zdobycie popularności oraz zarobienie majątku. Na przykład
Reżyser planuje pokazać na ekranie duchowy i niemal kosmiczny wymiar zbawienia. Produkcja ma być intensywna, z silnym ładunkiem emocji, mistycyzmu i metafizyki, a włoskie pejzaże dodadzą jej autentyczności i surowego piękna. Gibson wraca do miejsc, które już wcześniej zagrały biblijną Jerozolimę – takich jak Matera czy Salento – ale tym razem sięga szerzej, zarówno geograficznie, jak i duchowo. Został zauważony m.in. w Gallipoli,