Nie przepada za łzawymi serialami, gardzi telewizją śniadaniową i popularnymi teleturniejami, ale Teatr Telewizji to dla niej prawdziwa świętość i uczta duchowa. Któż nie pamięta takich spektakli jak „Rewizor” Gogola w reżyserii Jerzego Gruzy, m.in. z Piotrem Fronczewskim, Tadeuszem Łomnickim, Anną Seniuk, Joanną Szczepkowską i Wojciechem Pszoniakiem? Albo „Nocy listopadowej” Wyspiańskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy
Śmieje się, że ma tyle pracy, że na wszystko brakuje czasu. A od kilkunastu lat jest formalnie na emeryturze. – Ani przez moment nie myślałam, aby przestać grać. Kiedy byłam młoda, głównie pracowałam w teatrze, niewiele robiłam poza nim.
W teatrze na Off Piotrkowska, mieszczącym się w pomieszczeniach po dawnym sklepie spożywczym, od kilku lat odbywają się pyszne harce i prawdziwe rytuały komediowe. Ta świątynia improwizatorów widziała już zabawy w konwencje filmowe, były więc gangsterskie porachunki (parodia kina akcji), niesamowita i mrożąca krew w żyłach opowieść o wilkołakach (satyra na horrory), przedstawienie w konwencji
Przez dwadzieścia osiem lat Jan Englert (81 l.) pracował w Teatrze Narodowym. Najpierw, w 1997 roku, dołączył do zespołu aktorskiego, a od 2003 r. pełnił funkcję dyrektora artystycznego. W sierpniu ubiegłego roku podjął decyzję o odejściu. Pożegnać się z widzami i zespołem postanowił może i bez hamletyzowania, ale jednak „Hamletem”. Najsłynniejsze zdanie z Szekspira „Być
Od jego odejścia z Teatru Powszechnego mija właśnie 18 lat. Dlaczego po tylu latach pracy na jednej z najlepszych polskich scen zdecydował się odejść? – pytam na wstępie. – To była scena z tradycjami, znakomitymi aktorami, czołowymi polskimi twórcami, począwszy od legendy, czyli Zygmunta Hübnera, który bardzo pomagał aktorom w ich rozwoju. Zaczęły się, niestety, jakieś afery. Próby reform.
Stare ludowe przysłowia ostrzegają, że szczęście leży zupełnie gdzie indziej niż na puchnących od nadmiaru kontach bankowych i w żonach o figurach modelek, ale jednak wszyscy ulegamy tej karkołomnej gonitwie za substytutami szczęścia w postaci tandetnych życiowych świecidełek. W pogodnym, komediowym spektaklu „Tu leży pies pogrzebany” na jakiejś działce letniskowej spotykają się Biznesmen z Bezdomnym.
Ten teatr jest trochę jak Piotrkowska albo dworzec Łódź Kaliska. Wszyscy tam byli choć raz. Fama krąży, że nawet ci, których wołami nie można zaciągnąć do teatru, widzieli „Divę”, bo to spektakl grany od ponad dziesięciu lat i zawsze przy pełnej sali. Teatrów prywatnych jest sporo, a nawet był moment, gdy zrobiła się na ich
Właśnie tak zapowiadają się niedzielne recitale fortepianowe „Chopin+” Leny Ledoff, na które począwszy od 9 marca zaprasza na OFF Piotrkowska w Łodzi. Podczas każdego z nich wybitna pianistka, mająca wieloletnie doświadczenie koncertowe, znakomitą technikę, erudycję muzyczną i niepowtarzalne poczucie humoru, zgrabnie połączy kompozycje Fryderyka Chopina ze standardami muzyki jazzowej i popularnej. Pomiędzy kompozycjami opowie o
O ile jednak scena narodowa dysponuje świetnymi aktorami, w tym żoną, córką, zięciem, teściem, pasierbicą, wnuczką i licznymi wujami Jana Englerta, o tyle scena polityczna wystawiła w swym najnowszym, dosyć marnym spektaklu jedynie dawnych ludzi Zbigniewa Ziobry. To aktorzy z drugiej ligi, po studiach prawniczych, bez charyzmy prezesa Jarosława, bez dramatyzmu i tej niezbędnej dozy
Po dwóch godzinach odczuwam hüzün, czyli coś dla niestambułczyka i nie-Turka powinno być czymś obcym. Wszak hüzün to nie zwykła depresja – to tęsknota za przeszłością, nostalgia. Ból związany z upadkiem wielokulturowego miasta, imperium. Czy jednak miasto rzeczywiście upadło? Nie. Po prostu stało się czymś innym, nowym. Gdy jednak zagląda się do literatury, wystarczy do Orhana Pamuka, noblisty, można zauważyć niesamowite zmiany. Kiedyś – Turcy, Żydzi,