Nazwa Paraíba wywodzi się z języka rdzennych mieszkańców, ludu Tupi, w którym rzeczownik pará (rzeka) plus przymiotnik aíb (zły) oznacza trudną do nawigowania rzekę. Taką nazwę początkowo przypisano największej rzece regionu, ale z czasem nazwa objęła całe jego terytorium.
Maranhao ma drugą co do długości linię wybrzeża w Brazylii – 640 kilometrów tropikalnych plaż, lasy namorzynowe, a w interiorze lasy amazońskie deszczowe i rozległe sawanny. Wybrzeże stanu słynie z wydm, delty na otwartym morzu oraz jedynej na świecie pustyni z tysiącami lagun z krystaliczną wodą. Bioróżnorodność oraz bogactwo historyczne umożliwiły podział stanu na pięć centrów turystyki o bardzo zróżnicowanej ofercie. Przybysz znajdzie tam atrakcje kulturalne
Mówi się tam językiem marathi – jednym z najszerzej używanych w Indiach i należącym do grupy indoaryjskiej. Szacuje się, że w marathi mówi niemal sto milionów ludzi, a dla kilkunastu milionów kolejnych to drugi język. Marathi wykształcił długą tradycję literacką – najstarszy zachowany dokument ma 1300 lat. Marathi jest językiem urzędowym i pierwszym językiem większości mieszkańców.
Obowiązująca obecnie nazwa została wprowadzona w 1904 roku, a pochodzi od jednej z lokalnych rzek, Aquiri, którą odczytano w jakimś liście handlowym jako Acre. Kraina była późno kolonizowana, gdyż dopiero pod koniec lat 70. XIX wieku zaczęli tu przybywać nieliczni osadnicy poszukujący drzew kauczukowych. Brazylia w owym czasie koncentrowała się na produkcji i eksporcie kawy.
Orisa jest ósmym co do obszaru i jedenastym pod względem ludności stanem Indii (41 milionów). Ma szesnastą gospodarkę kraju. Region znany jest też pod nazwą Utkala (pojawia się w indyjskim hymnie państwowym „Jana Gana Mana”), wymienioną też w hymnie stanu. Poza językiem odia, a mówi w nim 32 mln mieszkańców, w stanie Orisa używa się innych głównych języków państwa hindi, telugu, urdu i bengalskiego. W
To niegdysiejszy departament Zelaya na wschodnim wybrzeżu kraju, wzdłuż sławnego Wybrzeża Moskitów, będącego pod brytyjskim protektoratem. Został włączony w granice Nikaragui w 1894 r. po aneksji przez ówczesnego prezydenta José Santosa Zelayę. W 1987 r. olbrzymi terytorialnie obszar został podzielony na dwa regiony autonomiczne: Wybrzeże Karaibskie Południowe i Wybrzeże Karaibskie Północne. Stolicą Autonomicznego Regionu Wybrzeże
Alagoas, jeden z najmniejszych stanów, jest jednocześnie jednym z największych krajowych producentów trzciny cukrowej (większość produkcji cukru kupuje Rosja) i kokosa. Gospodarka Alagoas oparta jest więc na rolnictwie. Nazwa stanu pochodzi od laguny, a właśnie na wybrzeżu stanu lądowali europejscy odkrywcy w 1501 roku, w tym Amerigo Vespucci, a po nim Francuzi, którzy zaczęli tu handlować egzotycznym drewnem, o czym pamięć przetrwała w lokalnej nazwie Praia
Znajomość języków w zglobalizowanej rzeczywistości jest ważna – w pracy, nauce, relacjach, przy transakcjach i w Internecie. Są tacy, którzy uczą się jednego języka, niektórzy dwóch, jeszcze inni zakuwają słówka w czterech i więcej językach: to właśnie poligloci. Ci pełnokrwiści nie ograniczają się do biernej znajomości idiomów, ale potrafią z nich korzystać w swobodnej rozmowie.
W starożytności ziemie te wraz z przyległymi obszarami Turkmenistanu tworzyły legendarny Chorezm, państwo nad Amu-darią z rozwiniętą gospodarką już od VII wieku p.n.e., a formalnie istniejące do 1924 roku. Pisał o tej krainie Herodot w „Dziejach”. Przez Chorezm biegł w starożytności i średniowieczu Wielki Jedwabny Szlak, czyli trakt karawan wytyczony w II wieku p.n.e., łączący
Językiem oficjalnym Karnataki jest kannada, jeden z klasycznych języków Indii, wywodzący się z drawidyjskiego. Silny składnik tożsamości stanu. Niegdyś język arystokracji, z tradycją literacką sięgającą tysiąca lat. Mniejszości etniczne używają urdu, maratji, konkani, telugu, tamilskiego i innych. W nielicznych wioskach mówi się po sanskrycku. Najpopularniejsza etymologia nazwy stanu to kara i nādu, czyli wzniesienie, inne wskazują na kabbu i nadu, co oznacza ziemię, na której uprawia