W landzie na co dzień używa się głównie dialektów języka alemańskiego, pochodzącego od germańskich plemion, które od III wieku dokonywały licznych inwazji na te tereny. Nazwa Vorarlberg wywodzi się od nazwy przełęczy Arlberg, niegdyś ważnej komunikacyjnie. Od połowy XVIII wieku nazwy Vorarlberg używa się w odniesieniu do obszarów, które zrosły się w jedno państwo.
Atutem kraju są jego warunki naturalne sprzyjające rozwojowi turystyki, ale wymagające też przestrzegania rygorów ochrony przyrody. Jest tu wiele obszarów chronionych, mających status rezerwatów, stref ciszy, rezerwatów biosfery czy europejskich obszarów chronionych. Tylko tych ostatnich jest tu aż 39, zaś rezerwat biosfery UNESCO Grosses Walsertal jest dostępny pod specjalnymi warunkami. Sławą wyjątkową cieszą się miejscowe jeziora: Lünersee, Körbersee i Formarinsee, uznane za najpiękniejsze miejsca Austrii.
W odległej przeszłości – w VI wieku p.n.e. – ziemie Vorarlbergu zamieszkiwali Celtowie, których po czterech wiekach podbili Rzymianie, by z celtyckiej osady Brigantii stworzyć bazę wojskową i ruchliwy port nad Jeziorem Bodeńskim. W nowym millenium zaznaczyli się wspomniani Alemanowie, a później Frankowie i ich potomkowie. Od XIV wieku działalność konsolidacyjną rozpoczęli Habsburgowie, łącząc swoje terytoria, leżące na dzisiejszych ziemiach Szwajcarii i Austrii. Od 1861 roku Vorarlberg jako kraj koronny uzyskał parlament i rząd, pozostając jednak pod jurysdykcją cesarza i króla. Po upadku domu Habsburgów kraj oddzielił się od Tyrolu, zaś referendum w roku 1919 w sprawie przystąpienia do Konfederacji Szwajcarskiej się nie powiodło. Gdy zaś powstała Republika Austrii, Vorarlberg stał się niepodległym krajem związkowym z własnym rządem i konstytucją obowiązującą do dziś. Vorarlberg jest jedynym austriackim krajem związkowym, który w swojej konstytucji określa się jako niepodległe państwo.
Rozległe zniszczenia
W latach 1999 i 2005 masywne powodzie zniszczyły część landu Vorarlberg, powodując rozległe zniszczenia.
Od 1949 roku hymnem państwowym Vorarlbergu jest pieśń „’s Ländle, meine Heimat”, skomponowana i napisana przez Antona Schmutzera (1864 – 1936), skrzypka, prawnika, teoretyka muzyki. Schmutzer studiował w Grazu i Pradze i komponował muzykę głównie dla chórów oraz na uroczystości kościelne. Oryginalna wersja utworu powstała w 1905 roku, kiedy Schmutzer, wówczas nauczyciel muzyki z Feldkirch, ułożył muzykę do wiersza miejscowego poety. W 1907 roku Schmutzer przerobił kompozycję, ale wiedziony intuicją dodał do niej własny tekst „Du Ländle, meine teure Heimat”. Wkrótce cały kraj z entuzjazmem śpiewał jego utwór. Dzieci uczyły się pieśni w szkole podstawowej, a po śmierci Schmutzera nauczyciele w regionie usilnie promowali pieśń jako powszechnie aprobowany hymn narodowy.
W 1937 roku rząd stanowy ogłosił pieśń ludową oficjalną pieśnią narodową. W kolejnych latach, drugiej wojny światowej i dyktatury hitlerowskiej, kiedy Vorarlberg ponownie był rządzony z Innsbrucku, utwór zyskał szczególne znaczenie patriotyczne i tożsamościowe.
W 1949 roku Eugen Leißing, doradca rządu krajowego Vorarlbergu ds. kultury, wraz z pięcioma innymi deputowanymi zgłosił inicjatywę, wyręczył niezdecydowany rząd, postulując, by utwór oficjalnie stał się hymnem państwowym. I Landtag zatwierdził rzeczoną ustawę bez debaty.
Słowa wiersza Schmutzera wyrażały miłość do piękna gór i afirmowały słowa przysięgi wierności do ojczyzny. Natomiast przy okazji obchodów 60. rocznicy powstania hymnu przewodniczący Landtagu Vorarlbergu Gebhard Halder przypomniał swym rodakom znaczenie hymnu narodowego: „Symbole kraju są ważnymi składnikami jego tożsamości”.
Du Ländle, meine teure Heimat
Du Ländle, meine teure Heimat, ich singe dir Ehr´ und Preis;
begrüße deine schönen Alpen, wo Blumen blühn so edel
weiß und golden glühen steile Berge, berauscht vom harz´gen Tannenduft.
O Vorarlberg, will treu dir bleiben bis mich der liebe Herrgott ruft!
O Vorarlberg, will treu dir bleiben bis mich der liebe Herrgott ruft!
Ojczyzno, moja droga ojczyzno
Ojczyzno, droga ojczyzno, śpiewam na twą cześć i chwałę;
Pozdrawiam piękne Alpy, gdzie kwiaty kwitną wspaniałe,
Odurzone żywicznym zapachem sosen, bielą i złotem lśnią zbocza gór.
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
Ojczyzno, droga ojczyzno, gdzie od lat zaradny naród mały,
gdzie ojciec Ren, młody jeszcze, zieloną doliną gna śmiały;
w powietrzu powiewa czerwień i biel, ojczyźnie wierny tutejszy lud.
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
Ojczyzno, droga ojczyzno, jak mógłbym zapomnieć cię,
Najlepsze lata pamiętam przecież – kochaną, dobrą mamę;
nawet gdy dzielą mnie lądy całe, muszę tu wracać znów i znów.
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
O Vorarlbergu, chcę być Ci wierny, aż wezwie mnie dobry Bóg!
(tłum. Anna Sieroń)
