Każdy ma swoją plażę. Latem widać ją i słychać o niej wszędzie – w filmach, prasie, telewizji, radiu, mediach społecznościowych. To już 23. edycja Paris Plages, która zmienia brzegi Sekwany w miejskie plaże. Można z niej korzystać do 8 września, co przypomina, że koniec wakacji blisko. Plaża – największe łóżko świata, pisała Agnieszka Osiecka. Może nie
Największy plac Paryża, a zarazem świadek historii został z tej okazji przekształcony w teatr plenerowy z monumentalną sceną wokół obelisku. Ceremonia, zatytułowana Paradoks, zgłębiała ideę integracji w kontekście niepełnosprawności. We wstępie Théo Curin, były pływak paralimpijski i gospodarz programu telewizyjnego, za kierownicą niezwykłej taksówki pokrytej setkami Frygii – maskotek igrzysk – woził parasportowców po Paryżu i przeprowadzał z nimi wywiady
Uaktywniam ścieżkę pamięci. Scena pierwsza: cmentarz podparyskiego Le Mesnil le Roi. Pogrzeb Jerzego Giedroycia. Milczący tłum. Żadnych przemówień nad grobem. Cisza, skupienie, powaga. Mówię do ciebie, milcząc, jak obłok czy drzewo. Autor tej strofy – Czesław Miłosz – stoi pod zeschniętym drzewem z żoną, Amerykanką Carol Thigpen. Scena druga: Maisons-Laffitte, ogród domu „Kultury”. Spotkanie wspominkowe współpracowników Giedroycia z okazji jego 100. rocznicy urodzin. Nie ma już Miłosza –
„Armia w ruinie” Dwa meldunki Jako były żołnierz po przeczytaniu książki autorstwa pani Edyty Żemły „Armia w ruinie” nie byłem specjalnie zszokowany. Służyłem Ojczyźnie 29 lat, pół roku i jeden dzień, a zwolniono mnie w 2002 r. po restrukturyzacji (czytaj: likwidacji) okręgu wojskowego. Spostrzeżenia i wnioski? Dwa. Polityczny i wojskowy. Polityczny opieram na znanym niektórym meldunku Lecha Kaczyńskiego do swojego brata bliźniaka Jarosława tuż po wyborze na
Bez zaskoczenia w tabelach medalowych królują Amerykanie, którzy złamali granicę stu krążków. Na podium znajdują się także Chińczycy oraz Australijczycy, a po piętach depczą im Francuzi. Przez ostatnie dni zarówno wierni miłośnicy sportu, jak i „niedzielni kibice” byli więc świadkami spektakularnych triumfów, rekordów świata, niespodziewanych zwycięstw, ale też dramatów i kontrowersji.
Ale to nic nie zmieni – Paryż nie jest już świętem, żeby przywołać a rebours tytuł legendarnej książki Ernesta Hemingwaya, który skądinąd wiele dyscyplin sportu uprawiał: boks, biegi, piłkę nożną. W wydanej 60 lat temu, trzy lata po jego śmierci, autobiograficznej powieści Paris est une fete (Paryż jest świętem, polski tytuł: Ruchome święto) nawiązywał też do kolarstwa i wyścigów konnych; a i w zamian
Dumna dewiza Fortius Altius Citius zdobiąca monumentalne portyki u wejścia do wioski, wspaniałe stadiony o wypieszczonych bieżniach, gigantyczne tablice podające bez przerwy wyniki zawodów, codzienne triumfy odbywane przez zwycięzców, męskie stroje (szare dresy z ogromnym białym W na plecach) – oto, co przede wszystkim ukazuje się oczom nowo przybyłego. Objaśnią mu natychmiast z radością i
Dyskusje o ceremonii otwarcia wciąż trwają. Pomijając kontrowersje, w tym list francuskich biskupów, którzy zaprotestowali przeciwko „scenom ośmieszającym chrześcijaństwo”, duże zainteresowanie wzbudziła też tożsamość zamaskowanej postaci, będącej przewodnikiem po uroczystości. Rolę bohatera inspirowanego grą Assasin’s Creed zagrało kilka osób. Byli wśród nich m.in. Clément Dumais, mistrz świata w World Chase Tag i finalista programu TV „Ninja Warrior”, Simon Nogueira, specjalista od parkuru, i Floriane Issert, żandarmerka. To właśnie ona odegrała
Idzie po swoje. Bezkonkurencyjna. To tylko formalność. Pewne złoto. Takie nastroje panowały przed startem Igi Świątek na igrzyskach olimpijskich w Paryżu. Przypominano, że 23-latka od ponad 100 tygodni jest niekwestionowaną liderką rankingu WTA. Swoje robił też fakt, że mecze rozgrywano na słynnych kortach Rolanda Garrosa, gdzie Polka czuje się doskonale. To tu aż czterokrotnie wygrywała prestiżowy wielkoszlemowy turniej. Dzięki rewelacyjnej dyspozycji na paryskiej mączce doczekała się przydomka „Królowej
A co chciał, tak ocenił, dowodząc, że rozumie na tyle, na ile mu zwoje mózgowe pozwalają. Moralne obrzydzenie sceną wyrazili najczyściejsi: Morawiecki, Kowalski i Błaszczak, co wcale nie wskazuje na ich wrażliwość religijną, a raczej odsłania braki w edukacji, gdyż tylko ta pozwala nam wątpić w to, co się widzi. A ci goście wątpić nie