One tam „rosną” na słupach wbitych w morze. Jak jest odpływ, to hodowcy tych mięczaków przybywają na traktorach i je odławiają. Coraz częściej na plażach widzi się patrole żandarmerii (policja działa w wielkich miastach, a poza ich obrębem – żandarmeria), bo coraz częściej dochodzi do okradania „plantacji”. O przegrzebkach św. Jakuba można by pisać poematy.
Kiedy 50 lat temu Picasso umarł, 8 kwietnia 1973 roku u boku młodszej o 45 lat drugiej żony Jacqueline, przerwano program telewizyjny, aby oznajmić, że świat sztuki załamał się pod ciężarem jego śmierci, że odszedł artysta, który wymyślił sztukę XX wieku. W wyobraźni zbiorowej jest on synonimem artystycznego geniuszu, przykładem wielkiej kariery, sławy, bogactwa. Jego
Robuchon podaje dziewięć podstawowych przepisów na zapiekanki. Najbardziej znana jest ta z ziemniaków. O niej za chwilę, bo w tym celu wyskoczymy do Isère, a konkretnie do Grenoble, które słynie z zapiekanek „delfinackich”, dauphinois, bo ten rejon jest nazywany Delfinatem. Przepisy mistrza Joël Robuchon zaleca, aby do tej podstawowej zapiekanki jeszcze nakruszyć nieco gałki muszkatołowej.
Zgoda. Prowansja to nie tylko warzywa i wspaniałe prowansalskie wina, szczególnie rosé, ale także znakomite słodycze – nugat – czarny i biały z Aix czy berlingot z Carpentras, czyli jedyne w swoim rodzaju cukierki, nieco kanciaste, w formie miniaturowych piramidek, ale poza tym przypominające w smaku landrynki, tyle że jak zebry – czerwone w białe
W średniowieczu trudno było sobie wyobrazić nadejście wiosny bez procesji, bo inaczej tego się nie da nazwać, tradycyjnie obchodzono w ten sposób święto cielaka, którego tryumfalnie niosła cała wioska. Po drugiej wojnie światowej mawiano we Francji, że człowiek nie „zarabia na chleb”, ale „zarabia na stek”. To dzisiaj najdroższe mięso we Francji. Wołowina. Tutaj nawet