Jest także gastronomikiem. Od blisko 30 lat prowadzi w Zgorzelcu popularną grecką restaurację „Tawernę Naoussa”. Wszyscy go tu znają. Kiedy rozmawiamy przy stoliku przed lokalem, co chwilę ktoś go pozdrawia. I po polsku, i po niemiecku. – Najpierw miałem nocny klub i restaurację, którą otworzyłem w miejscowym domu kultury w 1991 r. Siedem lat później uruchomiłem tawernę i prowadziłem
1. Od lat mieszkasz w Paryżu, zajmujesz się sztuką, piszesz i tworzysz podcasty o sztuce, prowadzisz autorski portal „wSztuce.net”. Co poleciłbyś obejrzeć albo na co zwrócić uwagę w jesiennym sezonie wystawienniczym w Paryżu? – Paryż jest przebogaty w ważne wydarzenia artystyczne. Praktycznie w każdym miesiącu pojawia się jakaś perełka w postaci wystawy, która elektryzuje i
Mnichowice to średniej wielkości wieś położona w gminie Bralin. Administracyjnie to Wielkopolska, ale w przeszłości miejscowość była związana z Dolnym Śląskiem. Jej nazwa pochodzi od zakonu augustynów, mnichów, którym podarował ją książę Henryk Brodaty. Podobno zatrzymała się tu jego żona, św. Jadwiga, którą Klemens IV kanonizował już w 1267 roku i od tego czasu uważana jest za patronkę Polski i Śląska. Pobliskie powiatowe Kępno
Kontynuacja Pasji to nowa obsada i świeża energia. Gibson wymienił wszystkich aktorów – prawdopodobnie dlatego, że przez te dwie dekady od premiery pierwszego filmu zwyczajnie upłynął czas. A że Zmartwychwstanie Chrystusa ma rozgrywać się w ścisłym nawiązaniu do akcji Pasji, trudno byłoby zachować wiarygodność postaci, stosując u aktorów zabiegi charakteryzacji i triki komputerowe. Poza tym koszty efektów specjalnych mogłyby mocno nadwyrężyć budżet, który lepiej zainwestować w światowej klasy
Uwagę zwracało nazwisko Pierre’a Bonnarda, poniekąd mentora Józefa Czapskiego, nazywanego przez Giedroycia ministrem spraw zagranicznych paryskiej „Kultury” ze względu na jego rozległe kontakty w europejskich kręgach intelektualnych; skądinąd też patron 2026 roku, tyle że decyzją Sejmu RP. Ale nie o proroków politycznych chodziło, lecz sztuki. Czapski odczuwał artystyczne powinowactwo z malarzem Bonnardem, inspirując się Francuzem w
Na spotkanie przychodzi z żoną Marzanną Graff, też aktorką, pisarką i scenarzystką. Jak mówią ich znajomi, są nierozłączni, takie mentalne klony. – Bardzo się kochają, nawet chodzą tak samo – usłyszałem. Niedawno wrócili z podróży do USA. – Taki wyjazd wspomnieniowy, trochę rodzinny. Ameryka dobrze nam się kojarzy. Poza tym polskim konsulem w Chicago jest pani, która wcześniej pełniła tę funkcję w
Tematem ekspozycji jest egzystencjalna pustka w filozoficzno-artystycznych poszukiwaniach pierwotnego fenomenu bytu. Zaprezentowano rzeźby Giacomettiego: „Niewidzialny przedmiot”, „Ręka” i „Człowiek, który upada”, niepublikowane archiwa i ewokacje Beauvoir oraz teksty Sartre’a. Z ich „zawrotami głowy” i utratą punktów odniesienia dialoguje seria fotografii współczesnej artystki Agnes Geoffray, która przedstawia ludzkie ciała opierające się upadkowi. Ale najpierw trzeba przejść
Dla jednych to pasja, fascynacja i zamiłowanie do piękna, dla innych wyłącznie lokata kapitału. Są i tacy, którzy łączą obie te sfery. Z pewnością jednak na tego typu „hobby” nie stać wszystkich. Mogą sobie na to pozwolić osoby zamożne, mające miejsce w domach na ekspozycję obrazów, rzeźb i innych projektów.
Kilkanaście godzin temu wróciła z Bolonii. – Chcieliśmy z mężem uczcić 35. rocznicę. Kochamy Włochy i jeździmy tam w każdej wolnej chwili. Mąż jest scenografem i artystą malarzem. Snujemy się po uliczkach, podziwiamy architekturę, rzeźby, a nade wszystko malarstwo.
– Przed nami 15. edycja festiwalu. To jubileusz, który ma szczególne znaczenie, zwłaszcza że dziesiąta odsłona przypadła na czas pandemii, więc można powiedzieć, że nie była zauważona… – Dla mnie i dla całej fundacji to szczególna edycja, ponieważ to nasz pierwszy prawdziwy jubileusz. Mocno przygotowywaliśmy się do dziesiątej edycji, ale, niestety, zaskoczyła nas pandemia. Społeczeństwo było w zupełnie innym nastroju, więc festiwal odbył się jedynie