Artyści wystąpili wraz z zespołem Ajagore, notując rekordową frekwencję, huczne owacje i entuzjastyczne opinie widzów. – Wrażenia po koncercie? Znakomite! Grażyna Łobaszewska od wielu wielu lat jest na scenie, ale przez ostatnie osiem lat mieliśmy wrażenie, że było jej troszkę mało. Ma niebywałą energię, znakomity głos i jest w fantastycznej formie! – mówił po koncercie Piotr Rogósz, dziennikarz, muzyk i członek
Pod latarnią jest ciemny krąg, a światło obok. Próbuję się zanurzać w tę przemianę, w te odcienie szarości, które każdy kolor rozcieńczą – opowiadał Bogdan Konopka, alchemik foto szarości, który chciał być poetą piszącym wiersze, a został poetą fotografującym ciszę. Dawno o tym opowiadał, jeszcze w poprzedzającej Paryski nie-co-dziennik rubryce – Z wysokości wieży Eiffla. Opowiadał o fotograficznych
Urodził się w 1935 roku w kanadyjskim miasteczku Saint John w stanie Nowy Brunszwik. Większość dzieciństwa spędził przykuty do łóżka z powodu różnych dolegliwości, w tym polio i szkarlatyny. Miał apodyktycznego ojca, któremu przez całe życie bez powodzenia starał się zaimponować, i matkę, którą określił jako brutalnie szczerą, przytaczając anegdotę z dzieciństwa: – Kiedy miałem 15 lub 16 lat, zapytałem: – Mamo, czy
Grupa cyklicznie, na comiesięcznych spotkaniach twórczych, albo okazjonalnie, podczas wspólnego celebrowania świąt państwowych, religijnych czy lokalnych, promuje nowo wydane książki, prezentuje scenki teatralne związane z życiem polskich poetów i pisarzy. Dzięki takim działaniom kreuje interesujące zdarzenia kulturalne i wprowadza do środowiska zdrowy, twórczy powiew bardziej wysublimowanej kultury. Miejsce dla każdego Powody, dla których powstała ta duchowa wspólnota, były rozmaite. Niektórzy znaleźli tu
– W tym roku przygotowaliśmy ponad 80 wydarzeń – koncertów, spektakli, recitali, monodramów, występów improwizatorów, kabareciarzy i stand-uperów, a także spotkań, warsztatów, wystaw oraz innych atrakcji artystyczno-filmowych dla całych rodzin – mówi Agnieszka Pacho dyrektorka Wioski, i zachęca wszystkich do odwiedzania tego magicznego miejsca. Do tej niemal zapomnianej przez świat wsi, w której poza sezonem mieszkają
Mieszka na obrzeżach Sochaczewa w domu po rodzicach. – Spokój, cisza, nie lubię hałasu. Mam trzy tysiące metrów kwadratowych, wszystko wokół zalesione. Wcześniej żyłem w bloku, w mieszkaniu spółdzielczym. Przyznaje, że koledzy wiele razy pytali, czy nie zamierza przeprowadzić się do Warszawy. – Do stolicy jest dość blisko, mogę pojechać autobusem albo pociągiem, dlatego nigdy nie miałem potrzeby, żeby tam zamieszkać. Trzy dni
– Istnieje określenie „zdjęcie konkursowe”? – Nie ma czegoś takiego. Bardziej chodzi o pokazanie historii tego, co jest ciekawe i budzi emocje. Udział w konkursach to dla mnie fenomenalna możliwość, by przypomnieć ważne historie, których byłem świadkiem. Jeśli moje zdjęcie jest nagrodzone, to i ta historia dostaje drugie życie, i to unikalne. Niesie ładunek refleksji.
Cykl składa się z siedmiu trzyipółmetrowych, monumentalnych rzeźb przywołujących skojarzenia z marvelowskimi, mocno umięśnionymi superbohaterami, ale w monochromatycznym różowym kolorze, w sposób stereotypowy kojarzącym się z kobiecością. Ich zgeometryzowana forma jest ukształtowana z metalowych wielokątów. Ten charakterystyczny sposób realizacji rzeźb stał się znakiem rozpoznawczym artysty. – Istotna jest interakcja prac z otoczeniem. Uważam, że rzeźba
Teatr Muzyczny w Łodzi stawia ostatnio na hollywoodzkie hity. Po musicalowej wersji „Złap mnie, jeśli potrafisz” wzięto na warsztat Draculę, którego wszyscy pamiętamy z filmowej adaptacji Francisa Forda Coppoli. Rozmach inscenizacyjny łódzkiego przedstawienia może zachwycić. Scenografia, kostiumy, mroczna i tajemnicza atmosfera przedstawienia, a także dynamiczny taniec i choreografia robią wrażenie. Sceny na statku, gdy podczas
Urodziła się we Francji, wychowała i wykształciła w Krakowie, debiutowała w roku 1957 w Operetce Gliwickiej, gdzie jako uczeń oglądałem ją śpiewającą kwestie Rozaliny w Zemście nietoperza i do dziś nie mogę tego zapomnieć. Miała głos wystarczający na wielką karierę operową, ale od zarania była uosobieniem gatunku operetkowego, z urodą, temperamentem, talentem scenicznym i wrodzonym urokiem, w takim repertuarze