Kolejny raz, zanim wielka futbolowa impreza zdążyła się na dobre rozkręcić, Biało- Czerwoni mogą pakować walizki i wracać do domów. O wielkim rozczarowaniu nie ma mowy, bo mało kto miał oczekiwania względem ekipy Michała Probierza. Niemniej przykro było patrzeć na to, co działo się 21 czerwca na Olympiastadion w Berlinie. W końcu Polska na czele!
– Jest pan trenerem kadry narodowej Arabii Saudyjskiej. Jak wygląda praca na Półwyspie Arabskim? – Jestem w Arabii już ponad 15 miesięcy. Żeby tu funkcjonować, trzeba być cierpliwym, bo tu nie działa wszystko tak jak w szwajcarskim zegarku. Nie narzekam, ale życie jest kompletnie inne niż w Europie. – Trudniejsze?
Rozżaleni są za to w Paryżu, bo PSG znów musi odłożyć marzenia o najważniejszym tytule w klubowej piłce przynajmniej na kolejny rok. Wściekłość – nie tylko na siebie, lecz także na polskiego sędziego Szymona Marciniaka – zapanowała w Monachium, bo tylko awans do finału Ligi Mistrzów, który był o włos, mógł uratować nieudany dla Bawarczyków
– Oglądał pan mecz Polski z Mołdawią? – Jak każdy kibic… Niewątpliwie to trudny czas dla drużyny. Prowadziliśmy 2:0, mecz układał się po naszej myśli… Ale cóż, taki jest sport. Czasem tracisz jedną bramkę i wszystko się sypie. Nie powiem nic odkrywczego, po prostu trzeba wyciągnąć z tego wnioski. I wierzę, że taka historia już się nie powtórzy. – Dzieją się cuda w
Piątkowy wieczór z reprezentacją Polski przypominał opowieść z kultowego skeczu Marcina Dańca o pojedynku Andrzeja Gołoty z Lennoxem Lewisem, kiedy kibic na początku walki udał się do toalety, a gdy wrócił, było już „po wszystkiemu”. Amerykański pięściarz 4 października 1997 roku obronił tytuł mistrza świata wagi ciężkiej zaledwie w 95 sekund, posyłając Polaka na deski.