– Miałem szczęście rozmawiać niemal ze wszystkimi osobami, które odegrały istotną rolę podczas wydarzeń w sierpniu 1980 r., po obu stronach barykady. Ale im więcej poznałem szczegółów, tym bardziej wydaje mi się to wszystko niespójne i zagmatwane. – Do oceny takich sytuacji dobrze nadaje się metafora lasu. Idziemy lasem i każde drzewo jest trochę inne. Tak samo jest z ludźmi, z którymi pan rozmawiał.
Schodząc do brzegów akwenu, minąłem skromny budynek niegdysiejszej leśniczówki. Przed elewacją od strony drogi stoją trzy rzeźby tajemniczych postaci, a na ścianie umieszczono pamiątkową tablicę. W latach 50. ubiegłego wieku kilkakrotnie wakacje spędzał tu Eugeniusz Paukszta. Ten wilniuk z urodzenia, żołnierz, partyzant, więzień gestapo i NKWD po wojnie poświęcił się pisarstwu i działalności społecznej. Większość życia spędził na Śląsku, w Wielkopolsce i na ziemi lubuskiej. Nad jeziorem Linie
– W listach można było przesłać tylko określoną liczbę słów. Treść tych listów jest wyjątkowo przejmująca. Przez swoją lapidarność, lakoniczność. Nie wiemy, czy dotarły do adresatów. Nie wiemy, czy ten kochany, poszukiwany syn się odnalazł. Czy list dotarł do zrozpaczonego rodzica – mówi Jan Ołdakowski, szef Muzeum Powstania Warszawskiego.