U schyłku średniowiecza przodków Adygejczyków zdominowała Złota Orda, zaś od XVI wieku Adygejczycy, Czerkiesi i Kabardyjczycy szukali protekcji cara. W 1552 roku przybyło do Moskwy pierwsze czerkieskie poselstwo, co spotkało się z życzliwym przyjęciem Iwana Groźnego, szukającego sojusznika w ekspansji na południe. Tegoż roku Adygejczycy z Rosjanami zdobyli Kazań i Astrachań. W 1561 roku Iwan
Kornwalia jest uznawana przez kornwalijskie i celtyckie grupy polityczne za jeden z sześciu narodów celtyckich, obok Bretanii, Irlandii, Wyspy Man, Szkocji i Walii. Jest reprezentowana jako naród celtycki na corocznym Festival Interceltique de Lorient, corocznym święcie kultury celtyckiej w Bretanii. Kornwalijczycy, a jest ich nieco powyżej pół miliona, uważają, że wyjątkowe dziedzictwo kulturowe i jego odrębność to główny atut tego obszaru. Postrzegają swój język, krajobraz, tożsamość celtycką,
Republikę zamieszkują głównie Rosjanie i Chakasi, żyje tu także największa diaspora polska w Federacji Rosyjskiej, skupiona w Kulturalno-Narodowej Organizacji Społecznej „Polonia” Republiki Chakasji. W większości członkami stowarzyszenia są ludzie młodzi (średnia wieku 33 lata), co jest ewenementem wśród organizacji narodowościowych. Organizacja zrzesza potomków przymusowych i dobrowolnych osadników z początków XX wieku, którzy przybyli na tereny południowej Syberii, w odróżnieniu od innych części Syberii, gdzie dominowali zesłańcy. W związku
Większość prezydentów V Republiki nie kryła, że uwielbia kuchnię regionalną. Jedynym wyjątkiem był generał de Gaulle, który jadał to wszystko, „czym zajada się przeciętny Francuz”. Zastawy w Pałacu Elizejskim to nie mniej ani więcej jak dziesięć tysięcy srebrnych sztućców, siedem tysięcy kryształowych szklanic i kieliszków, ponad dziewięć tysięcy sztuk legendarnej porcelany z Sèvres, obok tej
Kraj na rubieżach Europy, o powierzchni półtora razy większej niż Polska, a zamieszkany przez liczbę ludności równą Warszawie. Region samowystarczalny, posiadający ogromne złoża ropy naftowej i gazu ziemnego, mający wysoką pozycję w rankingach gospodarczych Federacji, w praktyce ustępując jedynie miastu Moskwie. Kiedy powstał ZSRR, mniejszościom, eksterminowanym przez carat, przyznano w 1930 roku pewną autonomię, mającą
Historia człowieka w regionie sięga paleolitu, o czym świadczą naskalne rysunki w baszkirskich jaskiniach, przedstawiające nosorożce włochate, mamuty, konie. Niektórzy badacze uważają nawet, że udomowienie konia nastąpiło na ziemiach zamieszkanych przez przodków Baszkirów (VII – VI tysiąclecie przed naszą erą). W neolicie istniały tu prężna gospodarka rolna i hodowla bydła. Arabski podróżnik i geograf Al-Idrisi
Republika Karelii lub Karjala powstała w 1923 roku jako podmiot autonomiczny i weszła w skład ZSRR. Od 1990 roku, kiedy Karelia przyjęła Deklarację suwerenności państwowej, nosi obecną nazwę. Mająca ponad 180 tysięcy kilometrów kwadratowych i ledwie 600 tysięcy mieszkańców kraina graniczy na zachodzie z Finlandią, na wschodzie z regionem Archangielska, od północy z Murmańskiem, a na południu z regionami Wołogdy i Leningradu. Językiem urzędowym jest rosyjski, używane są także: karelski, fiński i
Seklerzy mówią po węgiersku, ale jak sami utrzymują, mówili już w tym języku, zanim Węgrzy dotarli do Europy. Uczeni nie są zgodni co do etnicznych korzeni Seklerów. Jedni wskazują na Hunów i Awarów, inni na Wołochów, jeszcze inni na Pieczyngów lub Połowców. Nie jest nawet znany moment przybycia Seklerów nad Dunaj, choć opisano ich po raz pierwszy w XII – XIII-wiecznej kronice węgierskiej, uznając za
Lista narodowości zamieszkujących Kaukaz, zarówno na południu, jak i północy, jest imponująca. Gruzini, Abchazowie, Abazyńczycy, Adygejczycy, Czerkiesi, Kabardyjczycy, Awarowie, Czeczeni, Ingusze, Bacbijcy, Lezgini, Ormianie, Osetyjczycy, Kurdowie, Tałyszowie, Tatowie, Ukraińcy, Grecy, Azerowie, Bałkarzy, Karaczajowie, Kumycy, Nogajowie, Turkmeni, Kazachowie i inni… Melanż gwarantujący burzliwe sąsiedztwo i Kaukaz taki jest. Jest to też miejsce, gdzie sąsiadują z sobą niepodległe państwa, rosyjskie kraje związkowe i republiki autonomiczne pozostające podmiotami Federacji Rosyjskiej. Na północno-zachodnim
– Wielonarodowość Istrii to wynik perturbacji historycznych – przekonuje Elżbieta Zarych, Polka mieszkająca na Istrii. – W krajach na obszarze Istrii językami urzędowymi są włoski, słoweński i chorwacki, ale w obu słowiańskich częściach drugim językiem jest włoski. Mieszkający na półwyspie czują się mieszkańcami Istrii i swoich miejscowości. Ważna jest lokalność, zaś podział polityczny – drugorzędny. Członkowie wielu tutejszych rodzin mieszkają w różnych krajach. Niejednokrotnie mieszka się w