Banderas się nie zatrzymuje. Bo – jak sam twierdzi – nie potrafi. Ma w metryce sześć i pół dekady, ale więcej żyć niż niejeden kot. I to dosłownie: to on dał głos Kotu w Butach w filmach z serii „Shrek” – bajkowemu łobuziakowi z wielkimi oczami, który zawsze cało wychodzi z tarapatów. A przecież wszyscy pamiętamy go jako Zorro – bohatera w
W kinach plenerowych wyświetlono 56 obrazów konkursowych nadesłanych z całego świata. Odbywały się też seanse dla dzieci. Najmłodsi obejrzeli hity dotyczące przyrody: „Ozi: Głos deszczowego lasu”, „Felek i Tola ratują las” i „Podwodna przygoda”. Atrakcją były 15-minutowe stand-upy naukowe przygotowane przez uczonych i ekspertów środowiskowych. Impreza trwała od 11 do 17 sierpnia, więc w momencie zamykania tego numeru gazety laureaci nie zostali jeszcze wyłonieni.
Pierwszy film, oparty na bestsellerze i osobistych doświadczeniach Lauren Weisberger z pracy u boku Anny Wintour – redaktor naczelnej „Vogue’a” i pierwo wzoru postaci Mirandy – stał się nie tylko kasowym hitem, lecz także jednym z najbardziej wpływowych tytułów w popkulturze początku XXI wieku. Opowieść o młodej dziennikarce Andrei Sachs, która trafia do prestiżowego magazynu mody i zmaga się z kapryśną, wymagającą szefową
Pierwsza dziesiątka wyraźnie układa się w łańcuch lęków i żądz, który zaczyna się od „Parasite”, gdzie pod jednym dachem zderzają się luksus i nędza, uświadamiając nam, że klasowa przepaść potrafi być śmiertelnie bliska. Z tej samej społecznej presji wyrasta „Moonlight”: dorastający Chiron tłumi queerową tożsamość, bo wie, że każde odstępstwo od kultury macho grozi przemocą i odrzuceniem. Kiedy ambicja zastępuje bliskość, rodzi
Westerny kręcono w prowincji Almeria jeszcze przed przybyciem tu włoskiego reżysera Sergia Leone. Jednak to wielki sukces jego filmu „Za garść dolarów” z 1964 roku i dwóch kolejnych: „Za kilka dolarów więcej” (1965) oraz „Dobry, zły i brzydki” (1966) spowodował, że ta część Andaluzji stała się znana wśród ekip filmowych i widzów na świecie. Te trzy filmy znane są jako trylogia dolarowa. Trzymającą w napięciu
– Ma pani za sobą wieloletnią karierę aktorską we Francji i wiele nagród, w tym dwa Cezary. Co wydaje się najważniejsze, kiedy spogląda pani wstecz? – Skończyłam Conservatoire de Paris. To szkoła teatralna, ucząca, że w naszym zawodzie trzeba wciąż próbować, ale jednocześnie pozostawać sobą, nie zgubić się. W młodości byłam dość pasywna i dryfowałam tak, jakbym posiadała niewyraźne kontury. Nie wiedziałam dobrze, kim jestem. Aktorstwo
Pan Prus lekko pochylony i z rękami założonymi za siebie z zadumą spogląda na pędzących Traktem Królewskim warszawiaków i przyjezdnych. Ciekawe, co by powiedział na widok współczesnego planu filmowego. Efektowne dekoracje zrobiły wrażenie na zaproszonych dziennikarzach, którzy mogli podejrzeć pracę filmowców i przez moment poczuć się, jakby podróżowali w czasie. Nad witrynami pojawiły się szyldy starych sklepów, asfalt został pokryty przez bardziej „z
Jego filmy opowiadają o dużych sprawach w małej skali; bohaterowie zmagają się z rzeczywistością, ale stosują różne zabiegi, by na nią wpływać i przekształcać na swoją modłę – pisano na portalu ninateka.pl w 2008 roku. Doskonały i wrażliwy obserwator, konsekwentny i autonomiczny. Na pewno nie robi kina łatwego, lekkiego i przyjemnego. No i komercyjnego. W ostatnim swoim filmie zrealizowanym w Polsce, „Pewnego razu w listopadzie” w
W lipcu 2025 roku Michael Douglas pojawił się na festiwalu filmowym w Karlowych Warach. Przyleciał nie z nowym filmem, ale z klasykiem – odrestaurowanym Lotem nad kukułczym gniazdem, który wyprodukował pół wieku temu, mając głowę pełną ambicji podsycanej przez ojca – Kirka Douglasa. Na scenie wspominał, jak z Milošem Formanem siedzieli nad scenariuszem i rozkładali go na czynniki pierwsze. Opowiadał też o Kenie
W Rzymie na włoskiej premierze filmu widzowie mogli wybierać między dubbingiem a oryginalną ścieżką dźwiękową z włoskimi napisami. Jedni przyszli dla widowiskowych dinozaurów, inni – przede wszystkim ze względu na reżysera, znanego chociażby z Godzilli i Twórcy. Tym razem Gareth Edwards postawił na równowagę między analogową autentycznością a cyfrową wirtuozerią. Zamiast polegać wyłącznie na komputerowo generowanych pejzażach, ekipa sięgnęła po klasyczne kamery 35 mm i obiektywy anamorficzne Panavision, które