Stolicą i zarazem największym miastem stanu jest niemal milionowa Teresina, która rozwinęła się i wzbogaciła dzięki żegludze na rzece Parnai, co skłoniło polityków do – niezrealizowanego – pomysłu wyboru miasta na stolicę Brazylii. O mieście mówiono swego czasu „Mezopotamia Północnego Wschodu”, gdyż znajduje się między dwiema głównymi rzekami regionu. Znane w przeszłości jako Cidade Verde,
Nazwa Paraíba wywodzi się z języka rdzennych mieszkańców, ludu Tupi, w którym rzeczownik pará (rzeka) plus przymiotnik aíb (zły) oznacza trudną do nawigowania rzekę. Taką nazwę początkowo przypisano największej rzece regionu, ale z czasem nazwa objęła całe jego terytorium.
Maranhao ma drugą co do długości linię wybrzeża w Brazylii – 640 kilometrów tropikalnych plaż, lasy namorzynowe, a w interiorze lasy amazońskie deszczowe i rozległe sawanny. Wybrzeże stanu słynie z wydm, delty na otwartym morzu oraz jedynej na świecie pustyni z tysiącami lagun z krystaliczną wodą. Bioróżnorodność oraz bogactwo historyczne umożliwiły podział stanu na pięć centrów turystyki o bardzo zróżnicowanej ofercie. Przybysz znajdzie tam atrakcje kulturalne
Autonomia Krymu w ramach Ukrainy została utworzona w 1991 roku, jeszcze jako Krymska Autonomiczna Socjalistyczna Republika Radziecka, ale już rok później Rada Najwyższa Krymu przyjęła Konstytucję Krymu, w której proklamowała niepodległość, czego jednak nie zaaprobował Kijów. W 1998 roku przyjęto, że Krym pozostaje w Ukrainie, ciesząc się przywilejem republiki autonomicznej, zaś ukraiński uznano za jedyny język państwowy autonomii. Aneksja półwyspu nie zmieniła jej statusu w sensie prawnomiędzynarodowym,
Mówi się tam językiem marathi – jednym z najszerzej używanych w Indiach i należącym do grupy indoaryjskiej. Szacuje się, że w marathi mówi niemal sto milionów ludzi, a dla kilkunastu milionów kolejnych to drugi język. Marathi wykształcił długą tradycję literacką – najstarszy zachowany dokument ma 1300 lat. Marathi jest językiem urzędowym i pierwszym językiem większości mieszkańców.
Kornwalia jest uznawana przez kornwalijskie i celtyckie grupy polityczne za jeden z sześciu narodów celtyckich, obok Bretanii, Irlandii, Wyspy Man, Szkocji i Walii. Jest reprezentowana jako naród celtycki na corocznym Festival Interceltique de Lorient, corocznym święcie kultury celtyckiej w Bretanii. Kornwalijczycy, a jest ich nieco powyżej pół miliona, uważają, że wyjątkowe dziedzictwo kulturowe i jego odrębność to główny atut tego obszaru. Postrzegają swój język, krajobraz, tożsamość celtycką,
Alagoas, jeden z najmniejszych stanów, jest jednocześnie jednym z największych krajowych producentów trzciny cukrowej (większość produkcji cukru kupuje Rosja) i kokosa. Gospodarka Alagoas oparta jest więc na rolnictwie. Nazwa stanu pochodzi od laguny, a właśnie na wybrzeżu stanu lądowali europejscy odkrywcy w 1501 roku, w tym Amerigo Vespucci, a po nim Francuzi, którzy zaczęli tu handlować egzotycznym drewnem, o czym pamięć przetrwała w lokalnej nazwie Praia
Słynie najbardziej z fortecy Melilla la Vieja, kompleksu warownego, do dziś najbardziej kompletnego spośród podobnych na wybrzeżu śródziemnomorskim. Forteca była rdzeniem, wokół którego zbudowano dzisiejsze miasto. Pochodzenie nazwy miasta jest niepewne, jedni badacze wiążą je z łacińskim terminem mellitus, inni z greckim melita, oznaczającym bicie monet. Innym tropem jest berberyjskie słowo Tamlilt, czyli biały. To odniesienie do koloru skał
Miejsce od tysiącleci sprzyjało człowiekowi, a odnalezione tu ślady ludzkie datowane są na 8 tysięcy lat. Około tysiąca lat temu amazońskie ludy Tupi zajęły niemal całą długość wybrzeża morskiego i to ich spotkali pierwsi Europejczycy, gdy tu wylądowali (1501 – 1502). To Europejczycy nadali nazwę miastu, bowiem postawili stopę na lądzie 1 stycznia w zatoce Guanabara, którą uznali za ujście wielkiej rzeki. Rio de Janeiro
Republikę zamieszkują głównie Rosjanie i Chakasi, żyje tu także największa diaspora polska w Federacji Rosyjskiej, skupiona w Kulturalno-Narodowej Organizacji Społecznej „Polonia” Republiki Chakasji. W większości członkami stowarzyszenia są ludzie młodzi (średnia wieku 33 lata), co jest ewenementem wśród organizacji narodowościowych. Organizacja zrzesza potomków przymusowych i dobrowolnych osadników z początków XX wieku, którzy przybyli na tereny południowej Syberii, w odróżnieniu od innych części Syberii, gdzie dominowali zesłańcy. W związku