Orisa jest ósmym co do obszaru i jedenastym pod względem ludności stanem Indii (41 milionów). Ma szesnastą gospodarkę kraju. Region znany jest też pod nazwą Utkala (pojawia się w indyjskim hymnie państwowym „Jana Gana Mana”), wymienioną też w hymnie stanu. Poza językiem odia, a mówi w nim 32 mln mieszkańców, w stanie Orisa używa się innych głównych języków państwa hindi, telugu, urdu i bengalskiego. W
To niegdysiejszy departament Zelaya na wschodnim wybrzeżu kraju, wzdłuż sławnego Wybrzeża Moskitów, będącego pod brytyjskim protektoratem. Został włączony w granice Nikaragui w 1894 r. po aneksji przez ówczesnego prezydenta José Santosa Zelayę. W 1987 r. olbrzymi terytorialnie obszar został podzielony na dwa regiony autonomiczne: Wybrzeże Karaibskie Południowe i Wybrzeże Karaibskie Północne. Stolicą Autonomicznego Regionu Wybrzeże
Alagoas, jeden z najmniejszych stanów, jest jednocześnie jednym z największych krajowych producentów trzciny cukrowej (większość produkcji cukru kupuje Rosja) i kokosa. Gospodarka Alagoas oparta jest więc na rolnictwie. Nazwa stanu pochodzi od laguny, a właśnie na wybrzeżu stanu lądowali europejscy odkrywcy w 1501 roku, w tym Amerigo Vespucci, a po nim Francuzi, którzy zaczęli tu handlować egzotycznym drewnem, o czym pamięć przetrwała w lokalnej nazwie Praia
W starożytności ziemie te wraz z przyległymi obszarami Turkmenistanu tworzyły legendarny Chorezm, państwo nad Amu-darią z rozwiniętą gospodarką już od VII wieku p.n.e., a formalnie istniejące do 1924 roku. Pisał o tej krainie Herodot w „Dziejach”. Przez Chorezm biegł w starożytności i średniowieczu Wielki Jedwabny Szlak, czyli trakt karawan wytyczony w II wieku p.n.e., łączący
Językiem oficjalnym Karnataki jest kannada, jeden z klasycznych języków Indii, wywodzący się z drawidyjskiego. Silny składnik tożsamości stanu. Niegdyś język arystokracji, z tradycją literacką sięgającą tysiąca lat. Mniejszości etniczne używają urdu, maratji, konkani, telugu, tamilskiego i innych. W nielicznych wioskach mówi się po sanskrycku. Najpopularniejsza etymologia nazwy stanu to kara i nādu, czyli wzniesienie, inne wskazują na kabbu i nadu, co oznacza ziemię, na której uprawia
Słynie najbardziej z fortecy Melilla la Vieja, kompleksu warownego, do dziś najbardziej kompletnego spośród podobnych na wybrzeżu śródziemnomorskim. Forteca była rdzeniem, wokół którego zbudowano dzisiejsze miasto. Pochodzenie nazwy miasta jest niepewne, jedni badacze wiążą je z łacińskim terminem mellitus, inni z greckim melita, oznaczającym bicie monet. Innym tropem jest berberyjskie słowo Tamlilt, czyli biały. To odniesienie do koloru skał
Przymiotnik „kantabryjski” oznacza lud mieszkający w skałach lub tych, którzy chodzą po górach. Pojawiający się w tekście kantabryjskiego hymnu termin La Montana (Góra) jest etymologicznie równorzędny z nazwą Kantabria. Potwierdza to tradycja, gdyż między XIII a XX wiekiem La Montana była nazwą alternatywną, używaną w odniesieniu do tego, co obecnie nazywa się Kantabrią. Historycy podkreślają
Indyjski stan na zachodnim wybrzeżu subkontynentu, z najdłuższą linią brzegową. Piąty co do powierzchni, a dziewiąty pod względem ludności (64 mln). Czwarta co do wielkości gospodarka Indii, lider eksportu. Jeden z najbardziej uprzemysłowionych indyjskich stanów o niskiej stopie bezrobocia. Nazwę powziął od dynastii Gurjara-Pratihara, rządzącej Gudźaratem w VIII i IX wieku n.e. Stolicą stanu jest Miasto Gandhiego Gandhinagar. W Gudźaracie urodził się Mahatma Gandhi. Język Gudźarati Stan
Według źródeł sanskryckich (IX – VI wiek p.n.e.) Andhrowie, lud żyjący na północy Indii nad brzegami rzeki Jamuny, opuścił swe ziemie i zawędrował do południowych Indii. W III wieku p.n.e. Andhra stała się królestwem należącym do potężnego imperium Maurjów. Gdy dynastia Andhrów wymarła, władztwo przypadło kolejnym rodom aż po dynastię Mogołów, a później rządy Kompanii
Na terenach arcybiskupstwa intensywnie wydobywano i handlowano solą, kopano też złoto, przez pewien czas pozyskiwano tu najwięcej złota w Europie Środkowej, co budowało ekonomiczną potęgę prowincji. Wybuchały tu w XV i XVI wieku powstania chłopskie, narastały nastroje protestanckie. Arcybiskupi radzili sobie z tym, wypędzając innowierców, najwięcej w latach 30. XVIII wieku, kiedy wygnańców salzburskich doliczono się 20 tys. W XIX wieku Salzburg, już zsekularyzowany, został włączony do cesarstwa