Kisiel stał się moim wiernym „towarzyszem”, szczególnie podczas zdobywania ostatniego wulkanu w mojej kolekcji korony wulkanów ziemi. Kiedy potrzebny był zastrzyk energii, szybko podnosił on poziom cukru we krwi, co w sytuacji wyczerpania miało ogromne znaczenie. Pamiętam, jak podczas wyprawy na Mount Sidley wielokrotnie go serwowaliśmy.
W średniowieczu zajadano się rybami słodkowodnymi, na przykład z Loary, oraz morskimi – solą, turbotem, a także pstrągiem, węgorzem, no i łososiem. Nie gardzono makrelami czy śledziami, które solono lub wędzono. Tradycyjnie pieczonego łososia podawano w sosie z białego wina, z imbirem, gałką muszkatołową, solą i szafranem. Takie danie pojawiało się na stołach monarchów i arystokratów. Bardzo popularny jest w Skandynawii. W Norwegii – oprócz tego raczej w mdławym
Wielkanoc się zbliża wielkimi krokami, a zatem i ona powinna królować na naszym talerzu. Pierwsze skrzypce w tej orkiestrze gra jagnięcina, a we Francji chętnie także wcześniej, można rzec przez cały rok. Nie jest tania, ale jej pychota góruje nad kieszenią. Niemniej, biorąc pod uwagę wszelkie proporcje i relacje między portmonetkami a talerzem, we Francji jest jagnięcina znacznie mniej kosztowna niż w Polsce. No i zieleń. Wszak
Pasty kanapkowe, chociaż najczęściej kojarzą się ze śniadaniem, świetnie sprawdzą się też jako szybka przekąska, lunch bądź podwieczorek. Można je podawać na pieczywie (chlebie, bułkach, obwarzankach) albo serwować z krakersami czy warzywami. W zależności od tego, na co akurat macie ochotę lub… co macie pod ręką. W takiej formie będą doskonałym starterem (na przykład przed głównym daniem) dla odwiedzających Was gości. W moim przypadku to zawsze się sprawdza!
Najbardziej znanym daniem z tego gatunku mięsa jest blanquette de veau – na polski dosyć nieszczęśliwie tłumaczony jako blankiet cielęcy. Znaleźć można i inne interpretacje, np. gulasz cielęcy po francusku – równie pomylony pomysł na nazwę jak poprzednie. Faktem jest, że istnieje kilka wersji owego blanquette. Ta tradycyjna zakłada marynowanie kawałków cielęciny, łączonej potem z żółtkami i z sosem warzywnym osobno gotowanymi. Klasyczny przepis francuskich babć zakłada, że kawałki cielęciny
Kuchnia włoska to prawdziwa uczta dla zmysłów, której sercem są świeże składniki i prostota przygotowania. Zamiast szukać skomplikowanych przepisów, Włosi stawiają na jakość i naturalny smak produktów, które tworzą ich dania. Od północy po południe każdy region ma swoje kulinarne tradycje – od risotto w Lombardii po makarony w Kampanii i na Sycylii. Makaron w
A zatem brochette, czyli po francusku szaszłyk. Może i być w zdrobniałej formie. To jedna z ulubionych przystawek a także nieodzowny element każdego pikniku we Francji. Podają go w różnych wariacjach. Mogą być szaszłyczki wyłącznie morskie. Wtedy mamy kawałki łososia w pesto. A mogą być i wegańskie – z cukinii, cebulek i papryki. Wolna ręka.
Nie każdy wie, że w XVIII wieku w Polsce krupnik był traktowany niemal jak danie świąteczne – pojawiał się na stołach z okazji ważnych uroczystości, takich jak wesela czy chrzciny. Ponadto w dawnych czasach zupa ta, ze względu na swoje wartości odżywcze, była często podawana żołnierzom, bo dostarczała im energii potrzebnej na długie marsze.
* * * Elisę ujęła uprzejmość wobec obcokrajowców. – Nie będąc obywatelami, czujemy się w tym kraju jak w domu. Doświadczyłam tutaj niezliczonych sytuacji z różnymi ludźmi, czy to w urzędzie, czy w aptece, czy w sklepie. I zawsze byłam traktowana życzliwie, z szacunkiem, a przede wszystkim z cierpliwością, biorąc pod uwagę fakt, że mój polski
Karnawał trwa w tym roku wyjątkowo długo, dlatego warto wykorzystać ten czas na przygotowanie smakołyków, które umilą te ostatnie dni świętowania. Na pewno większość z Was, podobnie jak ja, uwielbia pączki. Mam dla Was kilka wskazówek, jeśli chodzi o przygotowanie tych w wersji mini – bez drożdży, za to na serku homogenizowanym. Po pierwsze, ciasto na pączki – samo w sobie – nie jest