Stolicą Mato Grosso jest półmilionowa Cuiabá, założona w 1719 roku przez poszukiwaczy złota, a rozsławiona jako jedno z dwunastu miast Brazylii, w których w 2014 roku rozgrywały się mecze mistrzostw świata w piłce nożnej. Etymologia nazwy stolicy sięga czasów prekolumbijskich i jest niezwykle malownicza. Być może oznacza rzekę lśniącej wydry (w guarani), ale może się
To jedno z najbardziej zalesionych miast w Brazylii, ze względu na kolor ziemi (fioletowy lub czerwony) zwane też Cidade Morena. Mieszka tu typowa dla Brazylii mieszanka narodowości -potomkowie Hiszpanów, Włochów, Portugalczyków, Japończyków, Syryjczyków i Libańczyków, Ormian, Paragwajczyków i Boliwijczyków. Miasto przyciąga wysoką jakością życia, co stymuluje migrację między stanami. Zachowano rdzenne nazewnictwo stanu, szanując dziedzictwo językowe – przede wszystkim ludu Guarani (Mato Grosso pochodzi od kaaguazu – wielki
Na mocy przywileju królewskiego z 1744 roku utworzono kapitanię Goiás. Z chwilą uzyskania niepodległości przez Brazylię w 1822 roku kapitanię Goiás podniesiono do rangi prowincji, ale stan nadal borykał się z ubóstwem i izolacją. Osadnictwo, w jego efekcie rozwój gospodarczy, głównie rolnictwo i hodowla, rozwinęło się w XIX wieku, osiągając apogeum w latach 30. wieku
Ziemie Rio Grande do Norte budziły zakusy nie tylko pierwszych Portugalczyków, lecz także anonimowych korsarzy i Francuzów, i Holendrów. W dziejach kraju to nic wyjątkowego, bo niemal każda brazylijska prowincja od czasu do czasu spływała krwią. Stan jest korzystnie położony na wybrzeżu Atlantyku, a 400-kilometrowa linia brzegowa stała się gospodarczym atutem (z Rio Grande do Norte pochodzi 95 proc. brazylijskiej soli). W 1534 roku
Portugalczycy przybyli na ziemie przyszłej kapitanii Espírito Santo w 1535 roku. Wyprawą kierował portugalski szlachcic Vasco Fernandes Coutinho, weteran kolonialnych podbojów w Afryce i Indiach, któremu król nadał tu ziemię. Ponieważ Coutinho zszedł na ląd w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, nazwał założoną przez siebie osadę Espírito Santo. Kapitania przez ponad dwa wieki podlegała administracji Bahii.
W drugiej połowie XIX wieku miasto przeżyło erupcję modernizacji. Powołano liczne instytucje publiczne, przemysłowe, uczelnie, co pozwoliło nadać temu okresowi nazwę belle époque, zaś włodarze miasta zadbali o jego nowoczesny kształt urbanistyczny, inspirując się myślą barona Haussmanna i przebudową Paryża. Współczesne walory miasta podkreślają jego 34-kilometrowe wybrzeże, rozbudowana, wysokiej klasy infrastruktura hotelowa i turystyczna, port i molo zachęcające do
Popularny cel turystyczny tego stanu to atlantyckie plaże najdłuższego wybrzeża (183 kilometry) i rzadkiej urody zabytki epoki kolonialnej w zapadającym w pamięć stołecznym Salvadorze, mieście znanym w świecie na równi z Rio de Janeiro. Notabene, wcale nie w Rio, ale właśnie w Salvadorze rozgrywa się największa uliczna impreza karnawałowa świata. Dzięki swej spuściźnie miasto –
Zanim przybyli tu Europejczycy, żyzne ziemie położone w delcie Amazonki zamieszkiwali rdzenni mieszkańcy, jak lud Tupi, uważający się za potomków herosa Maíra. Natomiast nazwa ziemi Pará to dziedzictwo języka tupi i guarani; oznacza rzekę-morze, co oddaje poczucie ogromu delty amazońskiej, prowadzącej do Atlantyku wody wielkiej rzeki. Miasto zawdzięcza swą nazwę językowi hebrajskiemu. Belém jest bowiem portugalskim importem.
Obowiązująca obecnie nazwa została wprowadzona w 1904 roku, a pochodzi od jednej z lokalnych rzek, Aquiri, którą odczytano w jakimś liście handlowym jako Acre. Kraina była późno kolonizowana, gdyż dopiero pod koniec lat 70. XIX wieku zaczęli tu przybywać nieliczni osadnicy poszukujący drzew kauczukowych. Brazylia w owym czasie koncentrowała się na produkcji i eksporcie kawy.
To niegdysiejszy departament Zelaya na wschodnim wybrzeżu kraju, wzdłuż sławnego Wybrzeża Moskitów, będącego pod brytyjskim protektoratem. Został włączony w granice Nikaragui w 1894 r. po aneksji przez ówczesnego prezydenta José Santosa Zelayę. W 1987 r. olbrzymi terytorialnie obszar został podzielony na dwa regiony autonomiczne: Wybrzeże Karaibskie Południowe i Wybrzeże Karaibskie Północne. Stolicą Autonomicznego Regionu Wybrzeże