– Panie nie musiały siedzieć razem – zauważyłem. Przecież śpiewacie ten sam repertuar, więc kiedy jedna przebywa w garderobie, druga siedzi w domu. – No tak, ale ona urodziła się w Nowej Zelandii, a jej ojciec był podobno ludożercą. Więc wolę uważać! – tłumaczyła, nie mogąc nic złego powiedzieć o śpiewie swej egzotycznej rywalki. Poza
W międzyczasie za kulisami, w garderobach i bufetach, chłonęła magię teatru, która wystarczyła jej na całe długie życie. Bardzo szybko osiągnęła wysoką pozycję w kabarecie gerls, jako że miała wzrost, urodę, wdzięk, dowcip i instynkt artystyczny. Nazywano ją nawet generałem gerls, bo najwyżej podnosiła nogę. Po wojnie znalazła się w Łodzi, najpierw z Teatrem Syrena, a
Po wojnie wykształciła w Krakowie i Warszawie tak wybitne śpiewaczki, jak Halina Mickiewiczówna, Bogna Sokorska, Nina Stano, Maria Fołtyn, Urszula Trawińska i Barbara Nieman. Jej ostatnimi i najmłodszymi studentkami były Ewa Karaśkiewicz i Maria Sartova. Widziałem ją z bliska kilkakrotnie. Pamiętam, że jako zaledwie kilkuletnie dziecko zabrany zostałem na jej fascynujący recital na Wawelu.
Barbara Michèl-Giardini W latach 70., mając już własny samochód niebędący nieszczęsnym polskim maluchem, w czasie podróży do Paryża wstępowałem do Düsseldorfu, aby oglądać ją w repertuarze Deutsche Oper am Rhein, której była gwiazdą i ulubienicą Jeana-Pierre’a Ponnelle’a. Śpiewała wyreżyserowane przez niego Włoszkę w Algierze, Cyrulika sewilskiego, a zwłaszcza Kopciuszka, w którym była rewelacyjna. Na jej