Nazwa prowincji pochodzi od serbskiego określenia terytorium książęcego, Wojwodiny, wprowadzonego do użycia w 1848 roku, wtedy jako Srpska Wojwodina. Od 1945 roku w oficjalnym użyciu jest nazwa Wojwodina. Nieodłącznym elementem krajobrazu prowincji jest rzeka Dunaj, która płynie przez Serbię na długości niemal 600 km, w większości przez Wojwodinę. Rzeka została połączona siecią kanałów (główny z
Kraj na rubieżach Europy, o powierzchni półtora razy większej niż Polska, a zamieszkany przez liczbę ludności równą Warszawie. Region samowystarczalny, posiadający ogromne złoża ropy naftowej i gazu ziemnego, mający wysoką pozycję w rankingach gospodarczych Federacji, w praktyce ustępując jedynie miastu Moskwie. Kiedy powstał ZSRR, mniejszościom, eksterminowanym przez carat, przyznano w 1930 roku pewną autonomię, mającą
Dzieje Maryjczyków są dużo starsze. To grupa etniczna pochodzenia ugrofińskiego, która niegdyś zamieszkiwała tereny nad Wołgą i Kamą. Nazwa „mari”, od której pochodzi nazwa narodu, ma prastary rdzeń proto-indo-irański *márya-, oznaczający „człowieka”, dosłownie „śmiertelnika, który musi umrzeć”. Wyznawali wiarę łączącą człowieka z naturą, źródłem dobra pomagającego człowiekowi, jeśli tylko ten jej nie krzywdzi ani się jej nie sprzeciwia. Do dziś obecny jest w kulturze duchowej synkretyzm wyznaniowy,
Historia człowieka w regionie sięga paleolitu, o czym świadczą naskalne rysunki w baszkirskich jaskiniach, przedstawiające nosorożce włochate, mamuty, konie. Niektórzy badacze uważają nawet, że udomowienie konia nastąpiło na ziemiach zamieszkanych przez przodków Baszkirów (VII – VI tysiąclecie przed naszą erą). W neolicie istniały tu prężna gospodarka rolna i hodowla bydła. Arabski podróżnik i geograf Al-Idrisi
Seklerzy mówią po węgiersku, ale jak sami utrzymują, mówili już w tym języku, zanim Węgrzy dotarli do Europy. Uczeni nie są zgodni co do etnicznych korzeni Seklerów. Jedni wskazują na Hunów i Awarów, inni na Wołochów, jeszcze inni na Pieczyngów lub Połowców. Nie jest nawet znany moment przybycia Seklerów nad Dunaj, choć opisano ich po raz pierwszy w XII – XIII-wiecznej kronice węgierskiej, uznając za