No, może w przypadku sanskrytu czy pisma linearnego B nie ma co aż tak się przejmować i bez bólu można oddać pole jajogłowym. Ale żywy język, jakże bogatą i twórczą polszczyznę? W życiu! Bawi mnie rwetes na Pudelku, jaki wywołał uczony Bralczyk (sam siebie tak nazywa), kwestionując nazywanie odchodzenia zwierząt słowem umieranie. Dla niego, człowieka
Jest to przełom umiarkowany, zważywszy, że ten, który sam doszedł do wniosku, że się już nie nadaje, jeszcze przez pół roku będzie decydował o losach świata, zaś jego młodsza zastępczyni zacznie swe urzędowanie (o ile w ogóle), kiedy osiągnie sześćdziesiątkę. Jako kobieta w wielu krajach przechodziłaby właśnie na emeryturę, a w innych się tego domagała.
– Nawet mówienie, że choćby najulubieńszy pies umarł, będzie dla mnie obce. Nie, pies, niestety, zdechł – przekonywał językoznawca. Dopytywany, dlaczego nie można powiedzieć, że pies umarł, profesor odrzekł: – A dlaczego zwierzę żre, ma mordę czy paszczę, sierść, a nie włosy? Ponadto Bralczykowi nie pasuje określenie adoptowanie zwierząt, bo… co ludzkie, to ludzkie. – W związku z tak ogromnym brakiem empatii chcemy przypomnieć słowa innego językoznawcy