Tymczasem, jak pisze szwedzki psychiatra Anders Hansen, autor książki „Potęga ADHD”, w mózgach tych dzieci tkwią zalążki geniuszu. Wprawdzie, zastrzega Hansen, postaci historycznych się nie diagnozuje, ale na przykład Amadeusz Mozart objawiał wszelkie symptomy ADHD. – Biografowie Mozarta, który w wieku 35 lat miał już na koncie kilkaset kompozycji, zgodnie twierdzą, że był niecierpliwy, pełen energii, impulsywny, wymagający, łatwo się rozpraszał i nie szanował autorytetów.
Tym, co zapewniło mu ponadczasową sławę, była jednak kreatywność, cecha występująca u osób z ADHD znacznie częściej niż u reszty populacji. Niestety, nie są tego świadomi ani oni sami, ani ich najbliżsi. Z ignorancji rodzą się tragedie. – Znam mężczyznę, który miał silne cechy ADHD, nie mógł usiedzieć spokojnie w klasie. Naprawdę się starał, ale mu nie wychodziło i czuł się przez to bezwartościowy. W końcu uznał, że nie warto się starać (…). Wpadł w złe towarzystwo, brał narkotyki. Pewnie skończyłby marnie, gdyby wreszcie go nie zdiagnozowano.
Wtedy pozbył się poczucia winy i odkrył swoją pasję – gotowanie. – Jest teraz jednym z najlepszych szefów kuchni w Szwecji, ma własne restauracje. Dla ludzi z genem ADHD odnalezienie dziedziny, która ich pochłonie, to kluczowa sprawa. – Bo dla nich świat jest albo całkowicie nudny, albo niesamowicie interesujący. Nie ma nic pomiędzy. Jeśli więc znajdą coś, co jest wystarczająco interesujące, nie mogą się od tego oderwać. Myślę, że system szkolny nie jest przystosowany do potrzeb takich osób. Siedzą w klasie, słuchają tego, co mówi nauczyciel przez 30 – 40 minut, a potem jest przerwa. Dziś wydaje się to oczywiste, ale przez większą część historii ludzkości nie uczyliśmy się w ten sposób. Zdobywaliśmy wiedzę, działając, próbując rozmaitych rozwiązań. – I ta metoda jest prawdopodobnie najbardziej odpowiednia dla ludzi z ADHD.
Wielu dorosłych pacjentów Hansena prowadzi własne firmy. Nic dziwnego, praca na etacie wygląda zwykle podobnie jak nauka w szkole, a oni przecież są wrogami nudy.