Chociaż we Włoszech każdy zna powiedzenia: „Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu” i „Zobaczyć Neapol i umrzeć”, to mieszkańcy Bolo – bo taki pieszczotliwy skrót nazwy miasta przyjął się wśród autochtonów – cenią sobie cytat z wieszcza Carducciego: „Kocham Bolonię; za wpadki, błędy, gafy mojej młodości, które szczęśliwie tutaj popełniłem, i za które nie wiem, jak żałować”. Od śmierci poety minął ponad wiek, lecz te kilka słów nadal oddaje klimat miejsca, które inspirując do życia pełną piersią, według całodobowej filozofii carpe diem, jednocześnie nie paraliżuje wielkością, chaosem i tłumami. Licząca niemal 400 tysięcy rezydentów stolica regionu Emilia-Romania, serce jeszcze większej aglomeracji, wybija się wizerunkiem naukowym jako siedziba Alma Mater Studiorum – uniwersytetu, który w drugiej połowie XXI wieku będzie świętował milenium istnienia.
Przez wieki kolejni studenci, wykładowcy i goście Uniwersytetu Bolońskiego ożywiali życie kulturalne i społeczne, zostawiając po sobie niezatarte tropy. Był wśród nich luminarz prawa Irnerius, guru szkoły glosatorów; „ojciec języka włoskiego” Dante, wieczysty idol kosmopolitów – Petrarka, tęgi umysł Kopernik, Albrecht Dürer, mistrz komedii Goldoni oraz Umberto Eco, którego Imię róży wymawiają czytelnicy w ponad 40 językach. Za sprawą takiego rodowodu Bolonia słynie dziś nie tylko ze starówki, wież i wpisanych na listę UNESCO, ciągnących się kilometrami jak spaghetti z tuńczykiem, arkad (dzięki którym można spacerować po ulicach, nie obawiając się deszczu ani śniegu), ale przede wszystkim z glorii intelektualnej, zakotwiczonej w średniowieczu, a wykrzesanej na osadnictwie Etrusków (dla których Bolonia była Felsiną, jądrem Etrurii w dolinie Padu) i Celtów.
Subskrybuj