Książka krakowskiego ornitologa Szymona Drobniaka zaczyna się jak poemat. Liryka występuje w niej na równi z wiedzą ornitologiczną, ale także perspektywą historyczną. Wiedza o Gotlandii, szwedzkiej wyspie na Bałtyku, od początków geologicznych po apogeum wyspiarskiej cywilizacji i jej biologiczną współczesność, sprawia, że niepozorna książczyna buduje żyzną, a nieoczekiwaną więź między wrażliwością autora i wyobraźnią czytelnika. To zaskakujące wrażenie, bo równocześnie autor ujmuje rzecz znakomitym językiem. Czułym, leksykalnie bogatym, niemal poetyckim. Mało kto już tak pisze, dając zwykle pierwszeństwo faktom. Drobniak fakty obudowuje intuicyjną tkanką poezji. Nie unika liryzmu, jest doskonałym kolorystą barwiącym obserwacje natury w bogate odcienie, które
ostrzą zmysły.
Poziom sensualny tego poetyckiego eseju jest zaskakujący, przez co oczekiwana relacja (w założeniu) wykracza poza ramy gatunku, a jeśli w nim pozostaje, to go wysubtelnia i uszlachetnia.
Subskrybuj