Badanie RAND Corporation objęło ponad 8,8 tys. uczestników i stanowiło jak dotąd największą próbę szacującą popularność leków z grupy GLP-1. Z danych wynika, że 11,8 proc. respondentów przyznało, iż stosowało te preparaty, kolejne 14 proc. wyraziło zainteresowanie ich użyciem, a 74 proc. nie planuje sięgnąć po nie w przyszłości.
Najczęściej po analogi GLP-1 sięgały kobiety w wieku 50–64 lat – w tej grupie około 20 proc. badanych deklarowało ich stosowanie. Wśród osób powyżej 65 roku życia większe zainteresowanie lekami odnotowano wśród mężczyzn, natomiast w grupie 30–49 lat dominowały kobiety.
Raport zwraca również uwagę na potencjalne działania niepożądane leków – najczęściej zgłaszane były nudności (około 50 proc. pacjentów) oraz biegunka (około 33 proc.).
Można by się spodziewać, że leki stosowane w terapii otyłości sprawiają, iż jedzenie wydaje się mniej apetyczne, jednak wyniki badania opublikowanego w czasopiśmie Diabetes, Obesity and Metabolism wskazują na coś zupełnie odwrotnego. Preparaty takie jak Ozempic, Wegovy czy Mounjaro mogą zmieniać sposób odczuwania smaku, sprawiając, że potrawy wydają się słodsze lub bardziej słone.
Więcej smaku, mniej apetytu
Badanie objęło 411 osób z nadwagą lub otyłością, które stosowały jeden z trzech analogów GLP-1 przez co najmniej trzy miesiące.
W trakcie leczenia około jedna piąta uczestników (21,3 proc.) zgłosiła, że jedzenie wydaje się im słodsze niż przed terapią, a zbliżony odsetek (22,6 proc.) stwierdził, że potrawy smakują bardziej słono. Nie zaobserwowano zmian w odczuwaniu smaków gorzkiego i kwaśnego.
Pomimo intensywniejszego odbioru smaków większość uczestników zauważyła jednocześnie spadek apetytu. 58,4 proc. twierdziło, że odczuwa mniejszy głód, a 63,5 proc. szybciej się syci. Ponadto silne ograniczenie zachcianek na konkretne produkty zgłosiło ponad 41 proc. osób przyjmujących Mounjaro, w grupie Wegovy było to 34,1 proc., a w przypadku Ozempicu – 29,7 proc.
Naukowcy wykazali związek między zmianami w odczuwaniu smaku a apetytem i szybkim osiąganiem sytości. Uczestnicy, dla których jedzenie po terapii zaczęło smakować słodszo, dwukrotnie częściej zgłaszali uczucie pełności w porównaniu z osobami, które nie zauważyły takiej zmiany. Ponadto o 67 proc. częściej deklarowali spadek apetytu oraz o 85 proc. częściej odnotowywali ograniczenie zachcianek na konkretne produkty.
Tylko pod okiem lekarza
Cukrzyca typu 2 i otyłość często współwystępują, zwiększając ryzyko poważnych powikłań, takich jak zawał serca czy udar. Specjaliści podkreślają, że nowoczesne leki mogą wspierać terapię, pomagając w stabilizacji poziomu cukru we krwi i redukcji masy ciała, ale powinny być stosowane ostrożnie i pod nadzorem lekarza. Żaden preparat nie zastąpi jednak podstawowej profilaktyki – zdrowej diety, regularnej aktywności fizycznej i trwałej zmiany stylu życia.