Na mocy przywileju królewskiego z 1744 roku utworzono kapitanię Goiás. Z chwilą uzyskania niepodległości przez Brazylię w 1822 roku kapitanię Goiás podniesiono do rangi prowincji, ale stan nadal borykał się z ubóstwem i izolacją. Osadnictwo, w jego efekcie rozwój gospodarczy, głównie rolnictwo i hodowla, rozwinęło się w XIX wieku, osiągając apogeum w latach 30. wieku
Ziemie Rio Grande do Norte budziły zakusy nie tylko pierwszych Portugalczyków, lecz także anonimowych korsarzy i Francuzów, i Holendrów. W dziejach kraju to nic wyjątkowego, bo niemal każda brazylijska prowincja od czasu do czasu spływała krwią. Stan jest korzystnie położony na wybrzeżu Atlantyku, a 400-kilometrowa linia brzegowa stała się gospodarczym atutem (z Rio Grande do Norte pochodzi 95 proc. brazylijskiej soli). W 1534 roku
Portugalczycy przybyli na ziemie przyszłej kapitanii Espírito Santo w 1535 roku. Wyprawą kierował portugalski szlachcic Vasco Fernandes Coutinho, weteran kolonialnych podbojów w Afryce i Indiach, któremu król nadał tu ziemię. Ponieważ Coutinho zszedł na ląd w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, nazwał założoną przez siebie osadę Espírito Santo. Kapitania przez ponad dwa wieki podlegała administracji Bahii.
W drugiej połowie XIX wieku miasto przeżyło erupcję modernizacji. Powołano liczne instytucje publiczne, przemysłowe, uczelnie, co pozwoliło nadać temu okresowi nazwę belle époque, zaś włodarze miasta zadbali o jego nowoczesny kształt urbanistyczny, inspirując się myślą barona Haussmanna i przebudową Paryża. Współczesne walory miasta podkreślają jego 34-kilometrowe wybrzeże, rozbudowana, wysokiej klasy infrastruktura hotelowa i turystyczna, port i molo zachęcające do
Popularny cel turystyczny tego stanu to atlantyckie plaże najdłuższego wybrzeża (183 kilometry) i rzadkiej urody zabytki epoki kolonialnej w zapadającym w pamięć stołecznym Salvadorze, mieście znanym w świecie na równi z Rio de Janeiro. Notabene, wcale nie w Rio, ale właśnie w Salvadorze rozgrywa się największa uliczna impreza karnawałowa świata. Dzięki swej spuściźnie miasto –
Jak wszystkie narody zamieszkujące Kaukaz, także Ingusze mają świadomość swych korzeni, sięgających paleolitu, a do tego współczesna Inguszetia leżała na przecięciu kilku pradawnych kultur, których ślady znajdowane są do dziś. Mówią językiem najbardziej zbliżonym do czeczeńskiego. Panorama z Przełęczy Chaukhi (3338 m) na granicę z Inguszetią #Gruzja pic.twitter.com/wAVWCNxxtP — Michał Rodak (@m_rodak) August 8, 2021
Zanim przybyli tu Europejczycy, żyzne ziemie położone w delcie Amazonki zamieszkiwali rdzenni mieszkańcy, jak lud Tupi, uważający się za potomków herosa Maíra. Natomiast nazwa ziemi Pará to dziedzictwo języka tupi i guarani; oznacza rzekę-morze, co oddaje poczucie ogromu delty amazońskiej, prowadzącej do Atlantyku wody wielkiej rzeki. Miasto zawdzięcza swą nazwę językowi hebrajskiemu. Belém jest bowiem portugalskim importem.
Stan Amapá został wycięty ze stanu Pará w 1943 roku, gdy utworzono tu Terytorium Federalne, ale dopiero w 1988 r. Amapá została konstytucyjnie włączona do Federacji Brazylii. Stolicą stanu jest leżąca w delcie Amazonki półmilionowa Macapá, jedyna stolica stanu Brazylii bez połączenia autostradowego z innymi metropoliami. Przecina ją równik, a od stolicy Federacji Brasilii dzieli ją niemal 1800 kilometrów.
Stolicą i zarazem największym miastem stanu jest niemal milionowa Teresina, która rozwinęła się i wzbogaciła dzięki żegludze na rzece Parnai, co skłoniło polityków do – niezrealizowanego – pomysłu wyboru miasta na stolicę Brazylii. O mieście mówiono swego czasu „Mezopotamia Północnego Wschodu”, gdyż znajduje się między dwiema głównymi rzekami regionu. Znane w przeszłości jako Cidade Verde,
U schyłku średniowiecza przodków Adygejczyków zdominowała Złota Orda, zaś od XVI wieku Adygejczycy, Czerkiesi i Kabardyjczycy szukali protekcji cara. W 1552 roku przybyło do Moskwy pierwsze czerkieskie poselstwo, co spotkało się z życzliwym przyjęciem Iwana Groźnego, szukającego sojusznika w ekspansji na południe. Tegoż roku Adygejczycy z Rosjanami zdobyli Kazań i Astrachań. W 1561 roku Iwan