Odkrył go zupełnie przypadkowo niemiecki biolog w 1984 r. Jest jednym z nielicznych psowatych, które przystosowały się do życia w tropikalnym lesie deszczowym i preferują bliskość wody. Nogi ma krótkie, częściowo połączone błoną pławną, dlatego jest dobrze przystosowany do pływania i właśnie w wodzie szuka pożywienia. Poza tym zjada większe owady, ptaki, gryzonie i jaszczurki. Prowadzi dzienny tryb życia. Zwierzę to odznacza się niezwykłą płochliwością i unika bliskości człowieka. Żyje najczęściej samotnie w gęstym lesie i niechętnie wychodzi na otwarty teren. Chodzi bardzo cicho, przywodząc na myśl bardziej kota niż psa.
Jest gatunkiem określonym przez IUCN jako bliski wymarcia. Zagrożeniem dla niego są zdziczałe psy domowe z powodu roznoszonych przez nie chorób. Wilczki krótkouche są zupełnie nieodporne na nosówkę i wściekliznę. Człowiek z kolei jest zagrożeniem dla tego gatunku z powodu systematycznego niszczenia jego siedlisk – rozległych i gęstych lasów położonych blisko rzek.