Jej najwięksi producenci to Sudan, Czad i Nigeria. W celu pozyskania surowca najczęściej nacina się pień lub gałęzie i czeka na wypływ wydzieliny. Wycieka też ona samoistnie.
Ze względu na właściwości zagęszczające, stabilizujące i pomagające w tworzeniu emulsji ze składników, które bez niej nie chcą się połączyć, mówi się o niej jako o substancji o tysiącu zastosowań. Starożytni Egipcjanie wykorzystywali ją podczas mumifikacji zwłok. Do Europy została sprowadzona przez Arabów. Obecnie jest szeroko wykorzystywana w przemyśle spożywczym – np. do produkcji żelków i cukierków ślazowych (symbol E-414), a także w kosmetycznym i farmaceutycznym. Pomaga m.in. w łagodzeniu stanów zapalnych błon śluzowych, oczu, przewodu pokarmowego i przy przeziębieniu. Amerykanie używają jej do produkcji coca-coli. Wytwarza się z niej również kleje do znaczków pocztowych i akwarele.