170 euro plus koszty wysyłki – zamówienie o takiej wartości otrzymała na początku grudnia 2024 znana międzynarodowa firma kurierska. Z listu przewozowego dołączonego do niewielkiej paczki wynikało, że jej nadawcą jest obywatel Polski – Roman K., mieszkający na stałe w mieście Trnawa na Słowacji (kilkadziesiąt kilometrów od Bratysławy), a odbiorcą Mateusz M. – mieszkaniec niewielkiej wioski w województwie podkarpackim. Jeśli wierzyć dokumentowi rutynowo przyjętemu przez pracownika międzynarodowej firmy spedycyjnej, to w paczce znajdował się komplet dokumentów potrzebnych do zawarcia transakcji notarialnej. Ot, przesyłka, jakich dziesiątki tysięcy każdego dnia realizują firmy spedycyjne na całym świecie.
Śmierdzący towar
W deklaracji nic jednak nie odpowiadało prawdzie. Nadawca, choć przedstawiał się jako Roman K., w rzeczywistości wcale tak się nie nazywał. Zgodnie z prawdą mówił tylko, że jest Polakiem. Nie było tego jak zweryfikować, bo pracownicy firm kurierskich nie legitymują nadawców przesyłek i nie spisują ich danych osobowych. Pewnym tropem mogłoby być potwierdzenie transakcji bankowej opłaty za usługę spedycyjną. Jednak całą kwotę (ponad 30 euro) Polak uiścił w gotówce. Fałszywe było również nazwisko odbiorcy. Mateusz M. nazywał się tak tylko dla kuriera. Gdy kilka dni później kierowca podjechał pod wskazany adres, mężczyzna przedstawiający się jako M. już na niego czekał. Odebrał przesyłkę i poszedł do domu. Kierowca nie zapamiętał więcej szczegółów. Dla niego był to klient, jeden z kilkudziesięciu tego dnia. Nie miał powodu go legitymować. Tym bardziej że przesyłka była opłacona przez nadawcę i wystarczyło jedynie dostarczyć ją do celu i poprosić o pokwitowanie odbioru.
Subskrybuj